De keizer van Populië: Oorlog (II)

De keizer van Populië, hoofdstuk 5 - Oorlog (II)

II. Een open gedachtewisseling met Satan

HOOFDKANTOOR VAN DE FEDERALE POLITIE, HEGEGRAD, 9:32AM +5D

Met Sem Hoogmeester was nu al een vierde districtsburgemeester dood, na consul Lucas Ter Linden de droevige spits had afgebeten 5 dagen geleden. Populië-Econovina leefde in diepe angst. Ik zat artificieel fris in het bureel van Satan, die in zijn onberispelijke uniform een warme mok koffie vast hield en me indringend aankeek.

“Waarom denkt u aan de Spetskop?” vroeg Satan. Hoewel dit vierkant tegen de programmering ging die me was opgelegd, had ik gelogen over wat ik gisterenavond en -nacht had gedaan: het bezoek aan Heinz Spritzmann en vervolgens aan Hoogmeester was nergens genoteerd. De Paling had zich ziek gemeld en ook dat was geruisloos voorbij gegaan.

“Wel, eerdere gegevens over de moorden die de Spetskop pleegde toonden altijd aan dat hij snel en efficiënt te werk ging. Hij is onlangs ontsnapt – of iemand heeft hem laten ontsnappen – en buiten de moordenaars of de organisatie achter de moorden op de consul en de districtsburgemeester zie ik niemand met een duidelijk motief om Hoogmeester te vermoorden.”

“Het konden radicale feministen geweest zijn,” zei Satan, “die haten Hoogmeester.”

“Er zijn door radicale feministen de laatste 50 jaar welgeteld 0 moorden gepleegd. Met alle respect.”

“Als ik even meesurf op uw theorie: misschien huurden ze de Spetskop in.”

“Dat zou veronderstellen dat ze ook de middelen hadden om de Spetskop te bevrijden uit de gevangenis, wat niet onmogelijk is, maar erg onwaarschijnlijk. Wat zegt het onderzoek naar zijn uitbraak trouwens, als ik dat mag vragen?”

Satan monkelde: “Dat mag u zeker. Meer nog, u mag dat eisen.”

Hij legde me een dunne ringmap voor en opende die. De titelpagina las ONTSNAPPING VAN DE SPETSKOP. DOSSIER 25K19-55, RECHERCHE HEGEDRAD. Het schutblad was afgestempeld door Lia Doorntaert, een oude rot in haar vak. Zij was het die indertijd de Spetskop had gevat. Ik bladerde in stilte door de pagina’s – niet te snel, om niet openlijk duidelijk te maken dat ik wist dat ik een soort cyborg was geworden, en ook omdat ik wist dat Satan dit wellicht wist. Voor de duizendste maal bedankte ik in gedachten mijn trouwe Paling. Die man verdiende een standbeeld voor zijn burgerzin.

“Hmm,” zei ik neutraal, “Inspecteur Doorntaert denkt aan linkse groupuscules. Ze denkt ook dat, hoewel de Spetskop ontsnapte net voor de aanslag op de Villa Ramona, dat hij daar niets mee te maken heeft. Daar ben ik het mee eens. Ik heb toen meerdere stemmen en voetstappen gehoord, en één persoon kon niet direct die vuurzee veroorzaakt hebben. Bovendien weten we dat de Spetskop vroeger altijd alleen werkte. Maar dat linkse complot – ik weet het niet zo zeker, adjudant.”

Satan leunde naar voren: “Nee?”

“Ik heb meer data nodig.”

Satan knikte toegeeflijk: “Ja, dat begrijp ik. Maar u begrijpt ook dat er vanuit de hoogste politieke regionen enorme druk op mij wordt uitgeoefend en men snel resultaten wil zien. Anders gaan de politieke moorden misschien gewoon door. Geurt Dickens overweegt om met zijn bedrijven het land te verlaten.”

Geurt Dickens “overwoog” dat elke keer als er wetten werden gestemd die hem niet zinden, zoals betere milieubescherming, marginaal eerlijkere belastingen of wanneer er nog maar een staking was bij één van zijn zakenvrienden. Ook zijn voorvaderen hadden daar telkens mee gedreigd – bij het afschaffen van kinderarbeid, bij het toestaan van vakbonden, bij het vrouwenstemrecht, bij betaalde vakantie, en zo verder. Zijn voorvaderen waren telkens gebleven. Dat deed me aan iets denken. De digitale stem van Caïn Ranzigbotten giechelde bij de gedachte.

“Ik denk dat ik nog eens moet praten met districtsburgemeester Van Vettenberghe.”

“O? Waarom?” vroeg Satan, nu meer gretig dan sceptisch.

“Noem het een voorgevoel, adjudant,” zei ik zo neutraal mogelijk.

“Ik vertrouw op uw intuïtie, inspecteur,” zei Satan, “U moet doen wat moet.”

Een dik uur later zat ik met frisse tegenzin in de woonkamer van Boert Van Vettenberghe, die me grijnzend aankeek. Naast hem zat Roodborstje – van Delly & De Drie Vogels – die bij hem nog kleiner, fijner en nog meer als een cartoonfiguurtje met smalle ledematen en enorme borsten afstak dan ze er van nature al uitzag.

“U bent bij Heinz geweest, en nu bent u hier,” zei Boert genoegzaam, “Ik weet alles van uw gesprek met hem. En nu, ja, nu komt u nog eens naar de volkswijken, bij arme mensen zoals ik.”

Roodborstje kneep in Boerts schouder.

“U bent niet arm, meneer Van Vettenberghe,” zei ik droog, “en uw leven staat op het spel.”

“O ja?” reageerde de districtsburgemeester, waarna hij zijn vettige bril over zijn neusbrug schoof, “En kan pakweg een Kenny Poephaar mijn leven niet beschermen?”

Ik had inderdaad voor de derde keer in minder dan een week Kenny Poephaar gezien, die deed alsof hij onkruid wiedde in Boerts kleine voortuintje. Kenny had me beleefd toegeknikt.

“Laten we ophouden met de dwaze spelletjes,” zuchtte ik, “Ik wil het hebben over uw vader.”

“Marlon?”

“Ja. Na mislukte aanslag op Geurt Dickens, waar meneer Spritzmann van zei dat dat een spontane actie was geweest van Poenie en zijn trawanten, bleef op de muur van zijn haremcomplex “WIE IS JE VADER, GEURT?” achter. Ik ben tot de conclusie gekomen dat Marlon Van Vettenberghe zowel uw vader was als die van Geurt.”

Boert grimaste: “Als dat zo was, was ik dan nu niet veel rijker? Hoefde ik dan nu niet hier te wonen? Ik leef in armoede, inspecteur. Ik kan nauwelijks mijn huishuur betalen, hoewel ik zogezegd districtsburgemeester ben. Van alle kanten profiteert men van mijn positie, maar ik ben altijd, altijd de pineut.”

Hij richtte zich tot Roodborstje: “Zijn er nog nootjes?”

Roodborstje sprong als een veer uit de zetel zonder iets te zeggen.

“Dat is niet wat de data zeggen van de Befluis-bank.”

Boert verkleurde: “D-daar heeft u geen toegang toe!”

“Toch wel. Elke maand maakt Geurt Dickens via postbusbedrijven €4.500 over naar u.”

“Dat is voor bewezen diensten.”

“Welke diensten, dan? U zit hier meestal gewoon te eten, als u niet op bezoek bent bij de andere leden van de Roze Coalitie, waar u, en ik citeer, probeerde “een Mr. op te eten”, slagroom likte “van de tieten van een hoer”, tester was voor Richard Molckx-Verpists “doorzichtige shake” of onder uw pseudoniem Bartosz Vargha recensies schrijft van de pornofilms van Heinz Spritzmann op onlyflans.com.”

In Boerts kleine kraaloogjes zag ik voor het eerst iets van angst. Roodborstje kwam terug binnen met een schaal pindanootjes. Tot mijn verbazing wees Boert die af. Hij zuchtte en liet een boer die rook naar calamares, oud brood, look, witloof en frieten.

“Ja. Oké, ja. Geurt en ik zijn halfbroers. Wat dan nog? Mijn vader was een oude geile bok.”

“Maar de Roze Coalitie weet dat?”

“Ja,” zuchtte Boert opnieuw. Hij propte een combinatie van frieten en witloof in zijn mond.

“Het is altijd een middel geweest om druk te leggen op Geurt,” zei Roodborstje zacht en vriendelijk. Het viel me nu pas op hoe intens blauw haar ogen waren, als van de klassieke actrice Liz Taylor.

“Het kan een motivatie zijn om u uit de weg te ruimen, meneer Van Vettenberghe. Poenie is te ver gegaan tegenover Geurt Dickens en heeft Marc Priem niet meer onder controle. Wanda Froger is losse eindjes aan het oprollen: Sem Hoogmeester leidde de raid op de Villa Romana en is gisterennacht zelf vermoord door de Spetskop. Dit is een herhaling van wat Cabron San Tander overkwam nadat hij instrumentaal was in de moord op consul Ter Linden.”

Boert keek me met een verslagen gelaatsuitdrukking aan, alsof hij zelf een in elkaar gezakte kwak puree was. Roodborstje richtte het woord weer tot mij: “Wat doen we nu best, inspecteur?”

“Jullie duiken best onder.”

“Dat kunnen we,” zei Boert toen bedachtzaam. Hij deed zijn bril af en keek naar de grond: “Mijn vader, Marlon, was geen aangename man. Maar hij was handig. Hij raakte binnen bij de Dickens met zijn klusjesfirma’s, en kopieerde het design van de atoomschuilkelder van de Dickens-familie. Hij liet Dickens senior er nog voor betalen ook.”

Boert lachte grimmig. Voor het eerst leek hij op een volwassen man en niet op een jengelend kind van 300 kilo.

“En hij neukte zijn vrouw bij,” voegde Boert er aan toe, terug opkijkend naar mij, “Maar goed, wij kunnen hier dus in onze schuilkelder kruipen. Er is genoeg eten en drinken om het er twee dagen uit te houden.”

Ik trok een wenkbrauw op, maar Roodborstje knikte vlug en gebaarde naar mij dat ze het onder controle had. Wat een lieve vrouw.

“Doe dat dan snel. Zeg tegen anderen dat jullie op vakantie zijn aan de kust of zo. Verlaat alsjeblieft pas jullie schuilplaats als jullie bericht krijgen van mij of mijn adjudant Paelinck.” 

De keizer van Populië: Oorlog (I)

De keizer van Populië, hoofdstuk 5 - Oorlog (I)

I. Uwe Incellentie

'HET HUIS VAN DE MAN', DISTRICT VADERIJCKE, 1:11AM, +4D

Het zogeheten ‘Huis van de Man’ in de wijk Vaderijcke was een voormalig art déco-herenhuis ingebed in een rij andere zulke huizen en had een chique aanblik geboden als er voor de deur niet twee dikkerds hadden gestaan in slecht bij elkaar passende paramilitaire uitrustingen (gekocht via bal.com, zag ik, de webshop die Ranzigbotten nog mee had opgericht).

Toen De Paling en ik (in burger, uit een auto die ons geleend was door de immer dienstbare Kenny Poephaar) parkeerden en op het Huis van de Man toe stapten, richtte één van de jongens zijn wapen op: “Wie gaat daar?”

“Wij willen graag spreken met meneer Hoogmeester,” zei De Paling rustig.

“Wie zijn jullie?”

Ik toonde mijn badge: “Ik ben inspecteur Bert Haspelaer van de rijkswacht.”

De meeste nabije van de twee keek me aan, ofschoon ik zijn ogen niet kon zien door zijn pilotenbril. Hij had een dubbele zwakke kin en een bruine mee-eter op zijn neus.

“Uh, ok. Zo laat nog?” vroeg hij. Zijn collega kwam er bij staan. De Paling toonde eveneens zijn badge.

“De politie slaapt nooit,” zei ik ongewild. De Paling keek snel met een zijdelingse blik naar me.

“Uh. Natuurlijk, ja, uh, uiteraard,” stamelde de jongen. Hij gebaarde naar zijn collega, die de deur voor ons opende en ons voorging naar binnen. De gang was nauw, niet omdat hij zo gebouwd was, maar omdat er aan weerszijden allerlei rommel lag. Lege pizzadozen, half-uitgepakte gameconsoles, een stapel samengebonden oud papier, één verloren schoen, dekens, een geblutste megafoon en vele lege bierbakken. De lucht was er bedompt. We gingen verschillende deuren voorbij tot we aan een uitgewoonde trap kwamen.

“Meester?” riep één van de bewakers onderaan de trap beduusd. Uit de database die ergens mee met het spook van Ranzigbotten door mijn neuronen zweefde, wist ik dat de jongen met de bruine mee-eter Janus Canard heette, bijgenaamd “de Anus”, en de andere Pieter Wellevens, bijgenaamd “de Piet”, allebei werkloze jongens die hun school niet hadden afgemaakt en uit Vogelarije kwamen.

“Meester?” herhaalde de Anus nog eens.

“Ja, wat is er?” klonk een nijdige, ontzettend diepe stem terug van ver boven, “Ik ben bezig met een raid!”

“Het is de politie.”

Het was een tel stil.

“Laat ze maar naar boven komen en laat mij met rust, Anus!” riep de stem toen terug. De Paling en ik begaven ons naar boven.

“Pas op, euh, inspecteurs, de trap is nogal… nu ja, wees voorzichtig,” zei de Anus nog.

“Bedankt,” zei ik. Terwijl de jongens terug naar hun wachtpost gingen, hoorde ik de Piet nog lachen met de Anus: “wees voorzichtig, jij fucking omega. Pis nog wat harder in je broek voor de flikken. Zo ga je nooit een alfa worden.”

Ik hoorde de protesten van de Anus niet meer omdat we al voorbij de eerste verdieping waren. Op de overloop zat een meisje met twee blonde vlechten en erg veel acné een boek te lezen. Ze keek op en glimlachte kattig: “zo zo, heren van de politie.”

Mijn data identificeerde haar als Hadewijch Baert, bijgenaamd “de Matras van het Huis”. Ze was maagd. De Paling noch ik gingen in op haar groet en ze zei toen gewoon “hij zit op het derde.”

We gingen de krakende trap op en hoorden een zware stem roepen vanuit een kamer waarvan de deur open stond: “Lafaard! Mietje! Waarom ga je niet terug janken bij de andere mangina’s in Cuckingham Palace, hé?”

Toen ik de kamer – die een zolderkamer bleek – betrad, gooide Sem Hoogmeester zijn koptelefoon net door de kamer en duwde hij zijn veel te grote bureaustoel achteruit terwijl hij opstond. Op drie grote schermen stond in rode letters ‘YOU LOSE’. Een wirwar van digitale beelden toonde diverse gezichtspunten van een game. De Ranzigbotten-chip wist me te vertellen dat Hoogmeester het populaire online-spel Clash of Cunts had zitten spelen.

“Meneer Hoogmeester,” zei ik kalm. Met een ruk draaide Sem Hoogmeester zich om.

“I-inspecteur?” reageerde hij verbaasd. Zijn stem klonk nog altijd enorm diep, en ik zag dat dat kwam door een bakje dat hij aan zijn mond had bevestigd en met aparte draden, als de oren van een bril, over zijn oren liep. Hij trok ook dat weg en keek schaapachtig. Sem Hoogmeester was een opvallend kleine man, kaal, en met een wat baviaan-achtig gezicht en grote bruine ogen. 

“We komen u enkele vragen stellen,” zei ik. Hoogmeester had zijn houding hervonden, draaide zijn bureaustoel en ging er in zitten, naar ons opkijkend. Hij hield zijn vingertoppen tegen elkaar en grimaste. Uit de weggegooide koptelefoon in de hoek van de zolderkamer kwamen nog diverse kreten die klonken als beledigingen.

“Spreek.” Ik voelde De Paling heel licht zuchten bij het machismo van Hoogmeester.

“Waar was u 4 avonden geleden, omstreeks 20 uur?” vroeg ik.

“Het Huis van de Man werd toen aangevallen door een horde feminazi’s die erop uit waren om mij om het leven te brengen,” zei Hoogmeester, “dat weet u best.”

“Inspecteur Andrea Vermant tekende nochtans op in haar rapport dat die ‘aanval’ geënsceneerd was door uzelf en Theofiel Duck. Dat is zwart op wit bewezen. Bovendien vond dit plaats tegen middernacht, niet om 20 uur,” zei ik.

“Bullshit,” grinnikte Hoogmeester, waarna hij naar een helder-oranje plastic beker met grote oren greep op zijn smoezelige bureau, en een slok nam als was het een verkwikkende sterkedrank, “u heren weet toch ook dat wijfjes elkaar in bescherming nemen. De aanval van de feminazi’s was rond 20 uur al op gang gekomen.”

Vreemd genoeg voelde ik me alsof ik hier akkoord mee zou moeten gaan. Ik wilde praten, maar ik kon niet. De Paling wierp een zijdelingse blik op me en nam toen zelf het woord: “Meneer Hoogmeester, wij hebben geen interesse in uw complottheorieën. Wij willen de waarheid.”

“Ik denk dat ik liever eerst praat met mijn advocaat,” zei Hoogmeester superieur. Iets in mij klikte nu tegen, en voor ik er erg in had, had ik mijn arm uitgestrekt en Hoogmeester uit zijn stoel opgetild, met mijn hand rond zijn keel. De Paling keek verbaasd op.

“De waarheid, jij klein stuk stront, en nu,” barstte een stem uit mijn mond die niet de mijne was. Hoogmeester spartelde en probeerde vruchteloos mijn hand weg te halen, schoppend met zijn korte benen.

“Po-litie… m-mag dit niet doen,” kraste hij. Alsof mijn arm volledig autonoom was geworden, gooide ik Hoogmeester als een ledenpop tegen zijn schermen aan. Twee ervan vielen op de grond en knetterden sissend van barstend glas en uitdovende elektronica.

“Inspecteur,” zei De Paling zacht tegen me. Ik schudde met m’n hoofd en kwam terug tot mezelf: “Ik… laat maar.”

Kuchend krabbelde Hoogmeester overeind.

“Ik heb diplomatieke immuniteit,” zei hij bang, “ik ben districtsburgemeester!”

“Districtsburgemeesters hebben geen diplomatieke immuniteit,” zei ik nu, terug kalmer, “en u bedoelt parlementaire immuniteit, wat u ook niet hebt. Alles wat ik weet, is dat als u niet meewerkt, dat alles vele malen erger kan worden voor u dan als u nu praat. U leidde de raid op de Villa Ramona. Als u ons zegt wie de opdrachtgever was en spijtoptant wordt, dan kan u wellicht districtsburgemeester blijven en blijven heersen over het Huis van de Man.”

Sem Hoogmeester keek van mij naar De Paling en wreef nog eens over zijn schriele hals, die rode vlekken vertoonde: “Maar ik – wel, fuck. Wanda Froger is uiteindelijk toch een dik pedofiel wijf dat niemand wil neuken. De Schijtende Vrienden zochten toenadering tot het Huis van de Man. Wanda wilde ons opnemen in haar coalitie als we die losers van de Villa Ramona gingen pesten.”

Hoogmeester stak zijn kleine kin vooruit: “Die Villa zat vol mensen die toch niemand ging missen. Geschiedenisjeanetten, trannies, gehandicapten en andere losers.”

“Dus Wanda Froger gaf de opdracht?” vroeg ik.

“Ga ik getuigenbescherming krijgen als ik dat allemaal vertel?”

“We zullen doen wat we kunnen. Wist u waarom u die opdracht kreeg?”

Hoogmeester haalde zijn schouders op: “Maakt het uit? Vitellius en zijn circusfreaks waren verwijfde marginalen.”

Plots klonk er een droge plof en dwarrelde een explosie van stof naar beneden, samen met stukken hout en dakpan. Het krakemikkige bureau waar de schermen van Hoogmeester op hadden gestaan, braken doormidden. Een figuur in een nauw aansluitend pak daalde neer, en voor ik iets kon doen, zelf met mijn versterkte reflexen, knalde die met een klein pistool met geluiddemper een precies rond gaatje in Sem Hoogmeesters kleine hoofd. Hij verdween terug in de wolk stof en rook via een kabel, zo snel als hij gekomen was, maar ik had zijn pokdalige, natte gezicht gezien: de Spetskop.

De Paling hoestte en trok aan mijn mouw: “We moeten weg. Nu!”