Over 'Onklare taal'

'Onklare taal' is de verzamelnaam van diverse tekstprojecten van mijn hand. Dit is de poëzieafdeling daarvan. Hier kan je zowel de laatste nieuwe gedichten als ook een selectie van oudere gedichten vinden. De weg een beetje kwijt? Deze link brengt je terug naar de homepage van 'Onklare taal'.

Overigens kan je hier gratis mijn poëziebundels downloaden in PDF-formaat: 'Epicentrum' (2012), 'Synaeresis' (2012), 'Subductie' (2013), 'Enceladus' (2015), 'Volterra' (2017), 'De snelheid van de duisternis' (2019) en 'Indiscrete wiskunde' (2021). Behalve 'Synaeresis', dat één verhalend gedicht is in twee delen, bevatten de anderen telkens een 30-tal geredigeerde en zorgvuldig geselecteerde gedichten, met duiding en een nieuwe indeling. In 2020 verscheen mijn debuutroman 'Fragmentariërs'. In 2023 bracht ik de opvolger 'Constellatie' uit.

woensdag 4 november 2009

Drietand

“… stipt om halfnegen beginnen. Dat zijn zo’n beetje de regels, die je ook kan terugvinden in de map die je hebt meegekregen toen je hier de vorige keer kwam.”
Evelien sloot haar ogen en slikte. Haar mond was droog, en ze voelde zich murw geslagen door de al een uur durende uitleg van Caroline, de behulpzame dame van human resources. Tegenover Evelien zat ook Frank, een van haar toekomstige bazen, en ze merkte aan zijn blik dat hij niet alleen even verveeld was, maar dat hij telkens als hij dacht dat ze het niet zag, zijn ogen van haar hals naar haar decolleté liet glijden. De blazer die ze aan had, deed haar zweten onder haar oksels, en ze voelde tevens ook zweet in haar knieholtes en handpalmen.
“… kilometervergoeding of het terugbetalen van bijvoorbeeld een treinabonnement, maar in de regel kiezen de meeste werknemers voor…”
Frank had iets van een kolossale vis die zich in een maatpak gewurmd had, en zijn vlezige handen waren vinnen. Hij droeg geen ring – vissen dragen dat niet. Binnen drie dagen zou ze die vis elke morgen begroeten op kantoor, in deze gebouwen, in deze nog onbekende en onbeminde streek.
“… maaltijdcheques die voor een deel door de werknemer, en een deel door de werkgever betaald worden. Verder zijn er na elke performance review ook eenmalige bonussen mogelijk, of permanente loonsverhogingen boven op de anciënniteits- en indexeringsaanpassingen, maar door de moeilijke economie zijn er dit jaar geen bonussen of loonsverhogingen toegekend.”

Jan scrollde met het muiswiel door zijn map met porno, gecatalogeerd volgens genre. Eerst was er de uitgebreide collectie amateur- en anale porno, dan een beperkte verzameling met bukkakefilms vol schreeuwende Japanners, de cumshots, de deepthroats en de double penetrations, waarvan hij vooral van de laatste soort recent veel had kunnen downloaden. Dan kwamen de hentai, de interracial en de lesbische porno, vol opgedreven vrouwen met siliconen, gigantisch hoge schoenen en die om ter hardst klaarkwamen, en een folder met lolita- en teen porn, waar Jan eigenlijk al maanden niet meer naar gekeken had. Terwijl zijn erectie groeide, krabde hij aan zijn stoppelbaard. Hij opende de lesbische porno. Vandaag was het een dag voor lesbische vrouwen, vond hij. Buiten regende het.
Jan stak een sigaret op en masseerde met een ander hand zijn kruis, terwijl er een hoogpotige blondine met een jaren ’90-kapsel een hotelkamer binnenkwam, slechts gekleed in hakken en kamerjas. Op het bed lag een brunette die heel slecht deed alsof ze sliep. Jan moest grinniken, en blies een rookpluim weg over de computermonitor. Hij opende de knopjes van zijn pyjamabroek, en dacht aan gisteren.

Lucas wandelde over straat, met zijn handen diep in zijn zakken. Zelfs bij vol daglicht leek de stad gebukt te gaan onder de stolp van de melancholie. Hij negeerde een bedelaar die om aandacht en geld vroeg, en stapte dwars door een plas. Zijn rug deed pijn, en zijn hoofd zat dicht. Zijn ogen voelden nog steeds dik, en hij besefte dat hij gisteren misschien niet zo veel had moeten drinken, maar op dat ogenblik had het louterend geleken. Zijn grote, permanent trieste hondenogen gingen langs verschillende winkelvensters onder het wandelen. Grote korting op nieuwe schoenen. De laatste trends in mannenmode. Gezonde, huisbereide snacks en de lekkerste broodjes. Wie zou er ooit adverteren met slechte broodjes? Lucas hoestte en wrong zich langs een hoop uitgelaten tieners. In zijn vingers speelde hij voortdurend met de ring, en hij had al meermaals overwogen om hem gewoon in het riool te gooien, maar dat was ook zo’n zonde. Iemand anders zou er misschien nog iets aan hebben. Iemand met dezelfde naam, mogelijk lelijker, mogelijk knapper, alleszins en hopelijk trouwer. Regendruppels begonnen traag te vallen in plassen. Lucas gromde binnensmonds een vloek en zette wat gehaaster zijn weg verder.

“Ja, geen probleem,” zei Evelien, “ik begrijp alles.”
Caroline leunde met een blik van een tevreden werknemer achterover in haar stoel, en knikte. Ze droeg een grofwollen coltrui, die haar woekerige, elektrificerende kapsel op een slechte manier accentueerde. In het kunstlicht van het bureau zag ze er aan de vale kant uit. Allicht moeder van drie, met frequente dromen over betere tuinmeubels en reizen naar Frankrijk. Ze schoof het contract naar Evelien toe. Tekenen. Hier tekenen, gelezen en goedgekeurd. Naam, datum. Franks karperblik stond op volslagen oneindig. Misschien dacht hij aan de broodjes op de volgende meeting, of aan zijn lege beker automatenkoffie. Evelien deed nog even alsof ze de hoop papier aan het lezen was – onmiddellijk tekenen was zo onnozel.

Jan gaf er de voorkeur aan om op het gemak te masturberen. Hij had deze scene al meermaals bekeken, en wist ongeveer wat er ging gebeuren. De blondine was nu de vals slapende brunette aan het beffen, en de camera gleed over het lichaam van de brunette, met een close-up van haar gave, allicht niet bijgewerkte gezicht, dat desondanks wel plakte van de make-up. Echte pornogrime, met pornokapsels en pornodecors. Jan werd steeds harder, vooral toen de brunette wakker werd en er zich kirrend over verwonderde dat ze gebeft werd door een wildvreemde vrouw. Een wijd shot toonde de ranke rug van de blondine, en haar wulpse, brede kont die rustte op de hielen van haar hakken, die ze geheel conform de traditie van het genre aan had gehouden. Het was op dat ogenblik dat hij merkte, aan de rug en de kont en zelfs een beetje het haar van de blondine, dat de actrice leek op Evelien. Ze hadden dezelfde armen en lange vingers, dezelfde sterke hals. Jans erectie leek te twijfelen of ze nu net nog harder zou worden, of net niet, en kwam in conflict met een gevoel van schaamte in zijn maag. De sigaret was intussen opgebrand in de asbak. Hij besloot door te rukken.

De winkel was dicht. Lucas vloekte. Intussen was het wat harder beginnen regenen, en voelde hij zich een figurant in een slecht tv-drama. Hij probeerde hard om niet te vervallen in zelfmedelijden, maar het was moeilijk, in het licht van wat Evelien hem verweten had. Hij ging op de drempel van de winkel zitten, waar een klein afdakje boven was dat een schamele bescherming bood tegen het regengeweld, dat nu her en der shoppers uiteendreef. Alleen de taaie bejaarden bleven op straat, beschermd door veelkleurige, statige paraplu’s. Regen plensde op de terrasjes in de verte, en maakte een triest roffelende muziek op de lege tafeltjes. Kutstad.
De stad was een kut, en Lucas was dat zelf ook. En Evelien was een en al kut. Hij speelde
opnieuw met de ring in zijn vingers. Lucas was ex-verloofde, ex-vriend, ex-onnozelaar en ex-lamzak die niet genoeg had gedaan. Maar geen ex-ring, nog niet.

Evelien tekende, en bezegelde haar lot. In de gang naar het kantoor had een poster gehangen waar “Levenslang leren” op stond. Het had enorm deprimerend overgekomen. Caroline kuchte, en Frank, de bolle karper, keek toe als iemand die al even op zijn maaltijd zit te wachten.

Jan bleef tegelijk twijfelen en masturberen. Zijn ogen waren aan het scherm gelijmd, en in de driftig beffende porno-actrice zag hij alleen maar het porno-evenbeeld van Evelien. Hij dacht aan haar zuigende mond en ook aan haar kleine, maar helderblauwe ogen die hij hier weerspiegeld zag. Diezelfde ogen die dronken en beneveld naar hem hadden opgekeken vanuit het duister. Een laatste juichkreet van een vrij leven, dat Jan zelf mee om zeep had geholpen.

Lucas voelde tranen opwellen. Dan toch weer dat zelfmedelijden. Maar ook die immense, alles verzengende haat jegens haar en hem, en jegens zichzelf. Hij was nog te laf om in de Schelde te springen, en hij voelde zich dom omdat hij twijfelde of het nu wel de Schelde dan wel de Leie was die het dichtste lag. Zijn vingers probeerden de ring te vermorzelen. Hij wilde ervan af, maar wist niet hoe. Weggooien leek onelegant, weggeven uitgesloten.

Het werd zwart voor Eveliens ogen. Ze drukte de pen hard in het papier, en het papier scheurde. Frank keek op. Caroline zat versteend. Evelien verfrommelde het contract, keek beide mensen aan alsof ze nog iets ging zeggen, bedacht zich, en stormde klepperend het bedrijf uit. Nooit, nooit, nooit.

Jan kwam hevig klaar, maar nog terwijl hij zijn laatste resten zaad wegspoot over zijn buik, voelde hij zijn borst schokken en begon hij onbedaarlijk te huilen. Hij wist niet waar hij zijn kleenex eerst voor nodig had.

Lucas nam als verdoofd de pandjeswinkel in zich op. Het zag eruit als een rommelmarkt die net terug binnen was gehaald tegen de regen. Mixers, oude games, een kleine televisie, dekens en een volledige tuinset voor vrouwen van veertig. De man achter de balie liet hem weten dat de ring 35 euro waard was. Te weinig, maar Lucas had geen zin om te pingelen. Die vernedering wilde hij zichzelf besparen. Hij keek nogmaals rond. Kandelaars, kitscherig zilveren bestek en een nepzwaard. Zijn oog viel op een haast verborgen voorwerp.
“Is dat een alarmpistool?”
De verkoper kneep zijn ogen samen tot spleetjes.