HORUM VIRGINIS (2:10-2:57)
DETAIL
Jeg har ingenting
Men jeg har alt
Når jeg har deg
Soms
erger ik me aan mezelf als ik weer de politieke toer op ga. Omdat die
explosieve cocktail van idealen en emotie introduceren in m'n creatieve werk
voelt als het tekenen van een sombere schaduw of het toevoegen van een
nadrukkelijke kleurfilter. Waar is dan nog het persoonlijke, het echte
artistieke? Maar misschien is het omgekeerd, en zijn creatievelingen al te vaak
de eersten om onnodig en enthousiast hun hals door de strop van het apolitieke
te steken. Letterlijk als onnozele halzen. Want, hoe je het ook draait of
keert, we zijn hier allemaal samen en leven in dit zompige nu. L'art pour
l'art is ofwel steriel en irrelevant, ofwel het product van mensen die de
luxe hebben om zich te kunnen onttrekken van de veelvormige hydra van de
banaliteit. En dat is het. Je wil niet bezig zijn met die banaliteiten,
zoals je belastingbrief, checken welk voedsel nu ethisch geproduceerd is,
zitten luisteren naar de zoveelste beunhaas die zot is van zijn eigen glorie.
De
Israëlische intellectueel en historicus Yuval Noah Harari beweert dat dataïsme
de religie is van de nabije toekomst. Misschien is ze dat zelfs nu al, of bouwt
ze het platform om de nieuwe religie op te installeren. Maar wat doen we dan
met het irrationele? De diepe kronkels, zoals de lachstuipen, de kinks, de onverzettelijke
haat of de angst? Dat we nog geen echte zelfbewuste artificiële intelligentie
kunnen bouwen, betekent immers dat we nog niet alles begrijpen over wat
bewustzijn maakt tot bewustzijn – een probleem dat Harari overigens zelf ook
erkent, hoewel hij eerder lijkt te geloven dat het mogelijk is voor mensen om
zelfbewustzijn te creëren als bijproduct en zonder intentie, zoals wijzelf ook
zelfbewustzijn hebben verkregen zonder intentie of duidelijk aanwijsbare reden,
tenzij je gelooft in God.
Ik haat niet.
Ik heb
soms de slappe lach.
En ik
voel erg veel angst.
Soms voel
ik de angsten als dunne druppels naar beneden rollen over een donker venster,
soms is het een inktzwarte nevel die me helemaal dreigt op te slokken. Soms is
de angst abstract en onbestemd, unheimisch en bijna kosmisch, dan weer neemt de
angst vele concrete gezichten aan, maar doorgaans komen de angsten neer op twee
hoofdcategorieën. Angst voor een vroegtijdige dood (die mijn eigen schuld is)
en angst om gewogen te worden en te licht te worden bevonden (een ander soort
dood, zeg maar).
Ik verzet
me met alle macht tegen die angsten, soms door me in de eerste de beste
mijnschacht vol drank, seks en drugs naar benden te werpen met doodsverachting,
soms door 160km/u te rijden ’s nachts op de E40 als er geen verkeer is. Je zou
die kunnen zien als een vlucht in plaats van als een gevecht, maar het is geen
vlucht, dat zou betekenen dat ik mijn angsten niet onder ogen wil komen of het
hoofd niet te bieden, wat ik juist elke dag doe. Sinds mijn tienerjaren heb ik
nu en dan golven van paniekaanvallen maar het duurde tot mijn 33ste
eer ik die kon duiden als dusdanig. Het was voordien altijd een gebrek aan
energie, hyperventilatie, en ga zo maar verder. Maar toch ben ik door elke aanval
heen geploeterd. Ik weigerde om thuis te blijven en mijn cirkels klein te
houden uit schrik om angstig te zijn. Ik bleef verschijnen aan kassa’s hoewel
me die soms een onredelijke angst inboezemden.
De
telefoon pingt opnieuw en ik besef dat ik mijn ogen gesloten had. Zou het
opnieuw Olivia zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten