Constellatie: Horum Ophiuchi

HORUM OPHIUCHI (4:74-5:89)

QUANTUM

I jumped in the river and what did I see?
Black-eyed angels swam with me
A moon full of stars and astral cars
All the things I used to see
All my lovers were there with me
All my past and futures
And we all went to heaven in a little row boat
There was nothing to fear and nothing to doubt

I jumped into the river
Black-eyed angels swam with me
A moon full of stars and astral cars
And all the things I used to see
All my lovers were there with me
All my past and futures
And we all went to heaven in a little row boat
There was nothing to fear and nothing to doubt

There was nothing to fear and nothing to doubt
There was nothing to fear and nothing to doubt

Ik herinner me Sofia. Alle plekken waar ze in dit appartement gestaan heeft of gezeten heeft. Ze danste hier steeds zeer voorzichtig rond en ging altijd op de randen van stoelen en zetelleuningen zitten, alsof ze er zeker van wilde zijn dat ze nergens een grote indruk ging nalaten. Maar ze had net zo goed maanlaarzen aan kunnen gehad hebben of al mijn kamers kunnen doordrenkt hebben met mirre en wierook. Ik herinner me alles, zelfs de heel erg fijne, nauwelijks zichtbare donshaartjes op haar arendsneus als het licht door het autoraam naar binnen kwam en ze naast me zat. Of hoe één blik tussen ons soms voldoende was om ons de slappe lach te geven ’s avonds laat, als ik haar terug naar huis bracht onder de gestreepte vingerlichten van de E40. “Je had er bij moeten zijn,” zeggen ze dan, “om alles te begrijpen,” maar zelfs wie ergens bij is, begrijpt er meestal nauwelijks iets van. Je lichaam weet nadien wel dat het ergens gewond is geraakt, maar waar en hoe? En dan ben ik kwaad dat ze nooit haar verantwoordelijkheid heeft genomen om in het reine te komen met dat eindeloze aarzelen, die frequente ghosting, het uitblijven van een coherente uitleg. Enkel zelfbeschuldigingen, nutteloze spijtbetuigingen, “enkel brieven, enkel woorden vaak van spijt.” Nu, dat muziekkoppel (Erik en Sanne) trouwde tenminste en leek toch een lang en gelukkig te beleven, maar wat weet ik daarvan. Wie weet had Erik een druiper en kregen ze elke zomer slaande ruzie over de kleur van hun tuinmeubelen.

Een rij zwarte dozen paradeert op pootjes door de kamer als malevolente figuranten uit Fantasia, een Disney-tekenfilm die je eigenlijk niet hoort te tonen aan kinderen.

Ik herinner me dat ik als een glazige aardappel, met blozende kaken en volledig weg van de wereld, die tekenfilm aanschouwde in het huis van erg verre familieleden, op een groot feest in een smalle, zeer lange tuin. Mijn broers en ik waren de enige kinderen en ze hadden ons in de living gezet, middenin de faux fermette-meubels en de jaren ’70-zetels met een bekleding uit velours of in een nep Louis XVI-stijl, met op tv Fantasia, want “dat is een tekenfilm, dus het zal wel voor kinderen zijn.” Ik vond het van begin tot eind een onbegrijpelijke nachtmerrie zonder plot, als een eeuwig galmend orkest of als gevangene zijn van een eindeloze zondagsmis vol complexe rituelen die niemand uitlegt maar die iedereen blindelings volgt.

Ik herinner me dat Yara, of was het Valentina, of was het Violette, het was in elk geval een gediplomeerde psychologe waar ik mee aanpapte, serieus-onserieus suggereerde dat ik maar eens in psychoanalyse moest. Maar wat zou ik daar meer hebben gevonden dan schildpadden die schildpadden schragen tot in de oneindigheid?

Ik herinner me dat Natasja me een verhaal vertelde van haar zus, die toen stage liep bij een dierenarts, hoe er een arme schildpad was binnengebracht waarvan de top van het schild was afgesneden door een grasmaaier (per ongeluk). Het dier was verlamd geraakt en moest ingeslapen worden. De tranen sprongen spontaan in mijn ogen.

Ik herinner me dat “tear” in het Engels zowel “traan” als “scheur” betekent (beide anders uitgesproken), maar dat “tier” – niveau – als het woord voor ‘traan’ wordt uitgesproken.

Ik herinner me alle woorden, maar geen enkel ervan dringt echt door. Geluiden, beelden, aanrakingen. Als je de taal zelf ontstijgt, begin je dan weer van voor af aan, zoals een baby of een persoon met dementie?

Ik herinner me dat Carolina opmerkte dat de Korsakoff van “het syndroom van Korsakoff” zelf eigenlijk klinkt als een goor merk vodka van een Hollandse discounter.

Ik breek de banvloek, rijs verdacht vloeibaar uit mijn poel op en maak me nog een drankje. Ik doe er ijsblokjes bij. Buiten sneeuwt het even niet, maar in alles voelt mijn lichaam dat die er aan zit te komen voor een tweede ronde. De wereld houdt de pauzeknop ingedrukt en ik drink dankbaar van dit quantummoment waarin ik herinneringen kon sorteren, oude littekens kon catalogeren en kon proberen om afstand te nemen van die vreemde landen die voorbije jaren geworden zijn. Statistisch gezien zit ik in de helft van mijn leven, maar statistisch gezien is het glas waarvan ik drink 90% lege ruimte tussen atomen en statistisch gezien krijgt elke Belgische vrouw 1,8 kinderen, waarvan je die 0,8 na dat eerste mysterieus genoeg nooit lijkt te zien. 

Dit is maar een extract van het negende hoofdstuk van 'Constellatie', dat je vanaf 15 april digitaal kan kopen op Boekjeswebshop. Enkel Patreon-abonnees hebben toegang tot de volledige hoofdstukken en kunnen het boek later ook gratis krijgen.