De keizer van Populië, hoofdstuk 3 - Misdaad (II)
II. De Plastifische Oceaan
HOOFDKANTOOR VAN DE MAAKBARE MENSE, HEGEGRAD, 4:48PM
Stefanie Baekelandt ontving ons op de holle-hartelijke manier van een echte Mr. hoewel ze er zelf geen was. Ze was bezig met een Mr. Keeper op het voetbalveld dat voor haar grote fabriek lag haar doeltraptechniek aan het oefenen. Waar de fabriek van Molckx’ en van Christa De Hete vrij blokkige, lage en zielloze constructies waren omgeven door parkeerruimte, beton en hier en daar wat onkruid en staaldraadhekkens, was De Maakbare Mens andere koek. Ze lag strikt genomen al in Hegegrad zelf en lonkte naar de hoogbouw van de grootstad, met drie brutalistische torens en evenveel schoorstenen waar permanent donkergrijze rook uit walmde, brede toegangswegen op de maat gesneden van enorme vrachtwagens, en overal blauwe en oranjerode lichten die ofwel uit kleine vierkante ramen schenen, ofwel signaallichten waren voor overvliegend verkeer. De Maakbare Mens had ook een helikopterplatform en aan de achterkant van de fabriek, waar ze grensde aan de armtierige arbeidersbeluikjes die bij Sprotbeke hoorden en waar ook Boert Van Vettenberghe woonde, was een stort dat op zijn hoogste punt 20 meter in de hemel oprees.
Stefanie Baekelandt had al contact gemaakt met mijn dienstwagen toen we in de buurt waren, en de poort voor ons laten open zetten. Om het voetbalveld voor de fabriek was redelijk wat groen te zien, samen met andere sportfaciliteiten waar wisselende groepen van mensen en Mr.’s aan atletiek deden, stretchten en tennis speelden.
Ze was in een knalroze voetbaltenue op ons af gestapt, met op een afstandje de Mr. Keeper. Stefanie Baekelandt leek in elk opzicht doorsnee – een gewone vrouw van midden de dertig met haar bruinrode haar in een praktische knot, een atletisch maar geen afgetraind lichaam en een gereserveerde maar geen onvriendelijke glimlach.
“Inspecteur Haspelaer en agent Paelinck, ik had u al verwacht. Welkom bij De Maakbare Mens, heren.”
De Paling knikte kort en ik gaf Baekelandt een hand. Haar handdruk leek precies afgemeten – niet te vlezig, zoals die van Geurt, noch te hard, zoals die van Heinz Spritzmann.
“Wie lichtte u in over onze komst?”
Baekelandt knikte naar de Mr. Keeper die bij haar was komen staan – een lange androïde in een eveneens roze tenue van de voetbalploeg Hegegrad Overwint, Hegegrad Overklast, kortweg HOHO: “De algoritmes voorspelden het en kwamen via mijn Mr. Keeper tot bij mij. U was zonet bij Molckx’ geweest en in Blaest-op-den-Verre. Gekoppeld aan de lekken op KinkedIn en Twatter over de vermoedelijke doodsoorzaak van consul Ter Linden, leek het voor ons dat u op zoek was naar informatie over een speciaal type turbine die enkel in onze industrieën wordt gebruikt.”
“Dat is… verrassend correct,” zei ik, enigszins van mijn stuk. Stefanie haalde haar schouders op en wiste met een doek over haar gezicht en hals, hoewel ze niet bezweet was. De Paling gaf geen krimp.
“Niet zo verrassend. Laten we even gaan zitten in de dug-out.”
Ze troonde ons mee naar de dug-out, die uitgerust was met sportzetels. De Mr. Keeper had uit zijn buik een schaal met sportdrankjes tevoorschijn getoverd. Stefanie nam er eentje en bood er ook aan ons één aan. De Paling en ik weigerden.
“Dus, mevrouw Baekelandt: weet u meer over die turbine?”
“Als ik geen serienummer heb, weet ik niets. Er zijn in elk geval geen turbines verdwenen hier bij ons.”
“Ook niet verkocht?”
Baekelandt keek me zijdelings aan en sprak toen de Mr. Keeper aan: “Prudo, stuur de gegevens door van afgedankte turbines die verkocht zijn in de voorbije 5 jaar.”
Ik verwachtte mijn telefoon te voelen trillen maar er gebeurde niets.
“En?” vroeg ik, wat in de war.
“De Maakbare Mens verkoopt geen afgedankte turbines,” zei De Paling.
“Correct, meneer Paelinck,” zei Baekelandt koel.
De zwarte markt was nog een optie, maar waarom zou Baekelandt zich daarmee inlaten? Ze was overigens al één van de rijkste industriëlen van het land, en met een groter profiel dan Verpist, De Hete, Froger en Dickens. Ik voelde me gefrustreerd.
“Er is nog iets,” zei ik toen.
“Ja?”
“Jullie maken ook Mr. Priesters, juist?”
Stefanie keek me nu rechtstreeks aan met een neutrale, blauwgrijze blik.
“Ja?”
“Hebben jullie er ooit één verkocht aan consul Ter Linden?”
“Niet dat ik weet, maar ik kan het laten natrekken.”
Ze knikte in de richting van haar Mr. Keeper – die blijkbaar luisterde naar de naam Prudo – en leek voor het eerst tijdens het gesprek niet 100% zeker van haar stuk.
“We hebben ooit een Mr. Priester verkocht aan consul Ter Linden,” zei Prudo met een gladde, seksloze stem, “maar die is twee weken geleden defect geraakt en naar het Mr.-kerkhof gebracht. Ik kan het wrak opzoeken.”
“Graag,” zei ik, “we stappen wel mee.”
Tien minuten later en na een stille, wat lugubere wandeltocht om de gigantische fabrieken heen, stonden we gebogen over een wrak van een Mr. Priester. Zijn bril was ingeslagen en één van zijn kunstogen puilde uit. Ik had al het order gegeven aan het hoofdkwartier om het wrak te komen ophalen. Het bood een griezelige aanblik, hier op een Mr.-kerkhof staan tussen allemaal wrakken die makkelijk konden doorgaan voor menselijke lijken.
“Hoe is hij defect geraakt?” vroeg ik.
“Dat weten we niet, inspecteur Haspelaer,” zei Prudo.
“Bij definitief defect is de reden opgeven optioneel,” verklaarde Baekelandt. Haar stem klok koud en afstandelijk.
“Meestal betekent dat dat de Mr. in kwestie moedwillig vernield is,” zei De Paling achter mij.
“Dat weten we niet,” zei Baekelandt. De Paling stapte naar voren en trapte met zijn voet in de zij van de kapotte Mr. Priester, waardoor het wrak omrolde op zijn buik. Er gaapte een groot gat ter hoogte van de onbestaande anus.
“Dat weten we niet?” herhaalde De Paling.
“Hij kan gevallen zijn op een scherp voorwerp,” oordeelde Baekelandt.
Het was even stil. Enkel de wind speelde door de heuvels aan Mr.-wrakken.
“Luister, inspecteur Haspelaer,” zei Stefanie toen, beseffend dat haar hypothese belachelijk klonk, “we kijken de andere kant uit als klanten hun Mr.’s gebruiken voor seksuele doeleinden. Mr.’s zijn geen sapiënte levensvormen en zelfs geen levensvormen. Ik ben zelf geen voorstander van Mr.’s laten gebruiken voor die dingen, maar die dingen gebeuren.”
“U bent geen voorstander en u hoeft ook geen tegenstander te zijn,” zei ik, “maar u laat wel Mr.’s bouwen specifiek voor seksuele handelingen. Soms ook gemaakt naar de beeltenis van nog levende personen.”
“Hoe bedoelt u?”
“Ik toonde een foto op mijn telefoon van de blauwdruk voor een Mr. die gebaseerd was op Delly van Delly & De Drie Vogels.”
“Dat was… een concept, wellicht? Meer niet,” zei Baekelandt korzelig, “Ik kan me deze tekeningen niet herinneren, en ik heb klantengeheim. Dat is zo bepaald door de Staten-Generaal in het Akkoord van de Plastifische Oceaan.”
“Wat is de Plastifische Oceaan?”
“U staat er middenin. De Mr.-wrakken helemaal onderaan het kerkhof worden langzamerhand vloeibaar door de druk en hun ingebouwde bio-afbreekbare componenten. Vandaar de Oceaan. De brij die ontstaat wordt weer verwerkt tot nieuw materiaal.”
“Zoals?” vroeg De Paling.
“Industrieel glijmiddel.”
“Dat verklaart waarom Heinz Spritzmanns ‘Roze ballet’ een grote klant is bij u,” zei De Paling met een knikje, terwijl hij iets aflas van zijn telefoon, “en in uw jaarrekeningen zie ik ook Van Vettenberghe VZW opduiken.”
“Hij maakt er frietvet van en is een grootafnemer,” bevestigde Stefanie Baekelandt met een frons, “maar ik zie niet hoe dit relevant is.”
Ik stelde me die vraag ook maar ging De Paling uiteraard niet afvallen in een gesprek met een potentiële verdachte.
Een uur later was de forensische dienst ter plekke en reden De Paling en ik terug naar het bureau. Ik vroeg hem waarom hij plots interesse had getoond in de banden tussen Baekelandt, Spritzmann en Van Vettenberghe.
“In de Staten-Generaal heersen wisselende coalities, en één hypothetische coalitie is wat men de Roze Coalitie noemt. Van Vettenberghe, Poenie en Baekelandt, plus de volmacht van Christa De Hete die Baekelandt heeft, stemmen bijna altijd voor progressieve wetsvoorstellen, die steeds geblokkeerd worden – werden – door beide consuls en de meeste andere leden van de Staten-Generaal. De laatste tijd zijn echter ook Verpist en Froger nu en dan mee beginnen stemmen met de Roze Coalitie.”
“Goed, maar wat heeft dat te maken met de moord op Lucas Ter Linden?”
“Het is een hypothese,” gaf De Paling schokschouderend toe, “maar als ik me afvraag waarom Verpist en Froger plots mee stemmen met de Roze Coalitie terwijl ze duidelijk hun extreemrechts gedachtengoed niet hebben afgezworen, dan is dat omdat ze er hopen wel bij te varen. De kapotte Mr. en dan een andere Mr. die zich vreemd gedraag de nacht van de moord, de industriële turbine, de plaats van de moord: alles wijst in de richting van de Roze Coalitie.”
“Maar voor progressieven is consul Ultor toch een veel logischer doelwit? Die is vele malen reactionairder dan Ter Linden ooit was.”
“Voor sommige progressieven zijn gematigden een veel groter obstakel dan reactionairen, omdat zij de meerderheid vormen die stug vasthoudt aan de status quo. Consul Ter Linden belichaamde de status quo.”
“Gesteld dat je denkwerk juist is, waarom moest Cabron San Tander dan dood en moest het lijken alsof Dickie Verpist er iets mee te maken had?”
Dat antwoord kwam veel sneller dan ik had gehoopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten