De keizer van Populië, hoofdstuk 4 - Straf (IV)
IV. De avondstond heeft zaad in de mond
'HET ROZE BALLET', DISTRICT VOGELARIJE, 11:21PM, +3D
“Daar weet ik het antwoord op,” zei ik, ongemakkelijk, terwijl ik de data van Cain Ranzigbottens AI in me voelde stromen, “Poenie koopt zijn mest bij Dickens aan een goedkoop tarief en kan alleen zo een marge halen op zijn producten. Hij haat Geurt Dickens maar is ook afhankelijk van hem. Als zou uitkomen dat zijn commune producten gebruikt van één van de grootste historische vervuilers en uitbuiters van Populië-Econovina, is het gedaan met Welkom en zijn hele commune.”
“Dat is exact wat Stefanie zei,” zei Heinz Spritzmann, duidelijk verbaasd. Hij likte weer over zijn lippen: “Drinken jullie trouwens wat?”
“Water, graag,” zei De Paling. Ik schudde mijn hoofd.
“Voor mij een vodka-cola zonder ijs,” zei Spritzmann tot Kenny Poephaar, die prompt het vertrek verliet. Hij vertelde toen verder terwijl hij afwezig zijn kruis zat te kneden door zijn latexbroek.
“Toen Poenie doorhad dat jullie Cabron San Tander terug gingen opzoeken, heeft Poenie zijn mensen uitgestuurd om San Tander te vermoorden. De Roze Coalitie ging akkoord. Om de Schijtende Vrienden een hak te zetten, wilden de kernleden het doen lijken alsof Verpist erachter zat. We wisten dat dat ook het einde ging betekenen van de Roze Coalitie in die vorm. Formeel werd ik nog tot districtsburgemeester verkozen omdat Chrystelle zich bleef uitgeven als minnares van Richard Verpist, Stephanie zich afzijdig hield, Vitellius zich in stand hield als een folkloristische idioot en Boert zijn persona bleef opvoeren als marginale klager.”
“Maar de Schijtende Vrienden sloegen toch al terug om hun visitekaartje af te leveren door de Villa Ramona plat te branden.”
“Exact. Je bent veel slimmer dan ik dacht, Bert,” monkelde Spritzmann. De deur van zijn kitscherige pornosalon ging open en niet Kenny verscheen, maar een vrouw van middelbare leeftijd in een zwart niemendalletje. Ze had duidelijk enorm grote borsten, maar haar gezicht en heupen verrieden naast haar vergevorderde middelbare leeftijd ook een enorme vermoeidheid.
“Delly?” vroeg ik onwillekeurig. Ze keek me niet eens aan en ging recht op Spritzmann af.
“Van ‘Delly & De Drie Vogels’?” vroeg De Paling. Spritzmann knikte terwijl Delly voor hem neer knielde, zijn intussen harde, bleke lid uit zijn latexbroek viste en hem begon te pijpen.
“Let er maar niet op,” zei Spritzmann, “Als je bewijs wil dat de Schijtende Vrienden verantwoordelijk zijn voor de aanslag op Villa Ramona, ga je best spreken met Sam Hoogmeester. Nu, ik bedoel ‘spreken’. Best ransel je hem af tot hij halfdood is. Hij denkt dat niet meewerken stoer en mannelijk is.”
“Waarom zouden we dat moeten geloven?” vroeg ik, met mijn tanden op elkaar geklemd. Cain roerde zich weer. Kenny Poephaar kwam terug binnen met de drankjes, duidelijk niet verstoord door de scène van Delly van ‘Delly & De Drie Vogels’ die onenthousiast zijn baas aan het pijpen was. Zelfs de zompige geluiden van haar gepijp klonken routineus, alsof het ging om een eenvoudige kantoorjob.
De digitale geest van Cain Ranzigbotten in mij deed me giechelen, en onmiddellijk schaamde ik me daarin.
“Wat is er?” vroegen Spritzmann en De Paling tegelijk. Ranzigbotten had kennelijk altijd al gesympathiseerd met de misogyne ideeën van Hoogmeester, maar had hem tegelijk ook een ongelooflijke loser gevonden. Dat Spritzmann, een man die Ranzigbotten tegelijk had gehaat en bewonderd, nu Hoogmeester aanwees als bron van informatie, kietelde blijkbaar de grappige bits en bytes van de chip.
“Laat maar,” zei ik gesmoord, “Waarom Sam Hoogmeester? En lopen we opnieuw niet vooruit op wat er gebeurde na de aanslag op Villa Ramona?”
“Ja,” zei Spritzmann, die nog een slok nam van zijn drank en gebaarde naar Kenny Poephaar, die zonder verpinken een rietje uit zijn binnenzak haalde en een lijn coke opsnoof. Delly’s trieste gepijp werd trager.
“Eerst Ranzigbotten dan maar,” zuchtte Spritzmann. Ik voelde mijn vuisten zich ballen. De Paling legde een koele hand op mijn arm.
“Via Chrystelle wist ik dat Verpist en Froger Ranzigbotten al lang aan het bewerken waren om bij de Schijtende Vrienden te komen. Theofiel Duck oefende ook druk uit, voor zijn zogezegde onafhankelijke Vrije Democraten. Verpist en Froger kijken neer op Duck, die ze een onnozele hooligan en volksmenner vinden, maar zijn het in de praktijk 99% eens met al de onzin die die man debiteert. Ik weet niet wat er misliep, maar in elk geval werd de BaekelandtBak van Ranzigbotten gesaboteerd – en niet door ons.”
“Herinnert de chip zich nog iets van het ongeval?” vroeg De Paling mij. Intussen loste Spritzmann een kreun. Delly stopte even met haar werk en nam ook een lijntje cocaïne. Voor haar leken we niet te bestaan.
“Niet echt,” zei ik, met een ingespannen frons, “Er blijft een beeld naar boven komen van het logo van De Maakbare Mens op het dashboard, maar om de één of andere reden denk ik dat dat een verzinsel is. Van tot 24u daarvoor heeft de chip geen herinneringen van mij – van Ranzigbotten.”
Het was even stil terwijl Delly weer aan het werk toog. Heinz Spritzmann gebaarde gracieus naar de overgebleven lijntjes cocaïne en toen naar ons. De Paling schudde zijn hoofd.
“Misschien was het gewoon maar een ongeval, Heinz,” suggereerde Kenny Poephaar. Zijn baas keek sceptisch naar hem.
“Met alle respect, maar wie anders dan Stefanie Baekelandt zou een BaeklandtBak kunnen saboteren vanop afstand? De Schijtende Vrienden hebben voor zo ver ik weet geen kaas gegeten van cyberaanslagen, en de enige buiten Baekelandt die dat wel kon, was Ranzigbotten zelf.”
Een golf van pijn en emotie voer door mij lichaam en ik moest mijn hoofd vastgrijpen met beide handen. Ik begon zwaar te ademen en te zweten. Zowel Kenny Poephaar als De Paling roerden zich.
“Het… het gaat wel,” bracht ik uit, waarop ik naar het vieze tapis plein starend hakkelend en met weerzin zei: “Ik – Ranzigbotten – wilde dood. De, eh, de schulden… de schulden van zijn bedrijf waren zo hoog geworden dat zelfs een interventie van Froger, Verpist, Dickens en Baekelandt samen niks zou veranderen. Al… al die bedrijfjes. Al… die VZW’s en al die NV’s en BVBA’s… Dingen die jullie niet zouden geloven. Zomaar verdwenen… als sch-schuldaflossingen binnen belastingen.”
“Ofwel ben je een super-goede acteur, Bert, ofwel wilde Ranzigbotten inderdaad met zijn laatste acties de Roze Coalitie meesleuren in zijn val,” zei Heinz Spritzmann. De Paling was dingen aan het opzoeken.
“Er is inderdaad in de politiedatabank een dossier geopend rond openstaande schulden na de dood van Cain Ranzigbotten,” zei De Paling, “Ik praat morgen wel eens met een aantal collega’s.”
“Geurt Dickens dan,” ging De Paling verder, zijn pad opbergend.
“Dat was een poging van de mensen rond Poenie,” zei Spritzmann met een grimas, “Ze dachten dat het niet ging opvallen in het midden van al dat geweld en dat het Marc terug zou brengen tot de kern van de zaak van Welkom.”
Er was inderdaad een uitgebrande tractor gevonden in het voorportaal van Geurts villa, maar dat wilde nog niets zeggen. Alsof hij dat ook wist, knikte Spritzmann naar Kenny Poephaar, die een vettige USB-stick naar De Paling wierp: “De conversatie is daar op bewaard. Het kan zijn dat er ook nog wat porno op staat. Beschouw het als een teken van mijn vriendschap. Tussen haakjes, heel dat gedoe van “WIE IS JE VADER, GEURT?” dat in bloed op zijn muren geschreven is, is een onnozele complottheorie. Poenie gelooft dat de echte vader van Geurt eigenlijk Marlon Van Vettenberghe is, de vader van Boert.”
“Tussendoor: weten Stefanie, Boert en Poenie dat je met ons zit te praten?” vroeg ik, nog altijd misselijk van de golf van verwarrende emoties die vanuit de Ranzigbotten-chip door me vloeiden.
“Ja. Niet van harte, wel.”
“En dan even terug naar Sam Hoogmeester: hij was volgens jou betrokken bij de aanslag op de Villa Ramona? Waarom denk je dat?”
“Chrystelle vertelde me dat.”
“Zouden we dan niet best met Chrystelle praten?”
Spritzmann grimaste opnieuw: “Nee. Ze blijft undercover bij Verpist. Voor de Schijtende Vrienden is Sam Hoogmeester gewoon de volgende nuttige idioot.”
“Net zoals Marc Priem hun mol blijft bij jullie?” vroeg De Paling scherp.
“Poenie is slim genoeg om Marc zo weinig mogelijk te vertellen, zeker na wat er gebeurd is met consul Ter Linden, en omdat Priem niet bepaald subtiel is, kan je zeggen dat hij meer onze contra-mol is.”
Ik was niet echt overtuigd. Was het niet simpeler om gewoon Marc Priem te arresteren en nadien iedereen die betrokken was geweest bij deze vetberg van een complot vol idioten, onhandigheden en persoonlijke belangen?
“Maar ja, sinds #MeToo mag je als man niets meer zeggen,” gulpte uit m’n mond.
“Ohh!”
De kreet kwam van Spritzmann maar was geen reactie op het gesprek. Hij was gedeeltelijk klaargekomen in Delly’s mond, maar omdat ze zich halverwege zijn orgasme had teruggetrokken, liepen nog wat vies gelig uitziende draden sperma langs haar kin naar beneden en op het tapis plein. Ik walgde van de aanblik, maar de digitale geest van Ranzigbotten vond het opwindend. Het verschil maakte me misselijk.
“We gaan naar Hoogmeester,” zei De Paling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten