Over 'Onklare taal'

'Onklare taal' is de verzamelnaam van diverse tekstprojecten van mijn hand. Dit is de poëzieafdeling daarvan. Hier kan je zowel de laatste nieuwe gedichten als ook een selectie van oudere gedichten vinden. De weg een beetje kwijt? Deze link brengt je terug naar de homepage van 'Onklare taal'.

Overigens kan je hier gratis mijn poëziebundels downloaden in PDF-formaat: 'Epicentrum' (2012), 'Synaeresis' (2012), 'Subductie' (2013), 'Enceladus' (2015), 'Volterra' (2017), 'De snelheid van de duisternis' (2019) en 'Indiscrete wiskunde' (2021). Behalve 'Synaeresis', dat één verhalend gedicht is in twee delen, bevatten de anderen telkens een 30-tal geredigeerde en zorgvuldig geselecteerde gedichten, met duiding en een nieuwe indeling. In 2020 verscheen mijn debuutroman 'Fragmentariërs'. In 2023 bracht ik de opvolger 'Constellatie' uit.

donderdag 9 juni 2016

Gert wil neuken (V)

De perfecte jurk

Twee weken later had Gert zijn idee stilletjes opgeborgen. Clara en Quint hadden nog smakelijk gelachen met zijn avonturen in het uitgaan en hadden veel voorpret beleefd aan zijn deelname aan één van Yannicks feestjes, maar ze hadden wijselijk zijn waarde intact gelaten na zijn faaldate met Olivia. Gert was tot de conclusie gekomen dat de vrije, ongebonden seks en niets meer dan dat misschien niet voor hem was weggelegd – of toch niet op de manier dat hij het zelf zou willen.
“Je kan willen wat je wil, zo vaak en zo veel je wil, maar de wereld is je niets verschuldigd,” had Yannick met een schouderophalen gezegd. Ja, coole, lange Yannick die altijd rustig op zijn doelen afging en bij wijze van spreken de vrouwen van zijn hippe jas moest afschudden.
Maar Gert was niet iemand die zich wentelde in zelfhaat of bleef kniezen. Bovendien, zelfs in seksloze periodes was er nog altijd porno, en dat was nog zo makkelijk. Porno was niet moeilijk te benaderen, porno was vrijelijk en democratisch beschikbaar voor iedereen met een internetverbinding en porno was bovenal ook entertainment dat geen oordeel velde over hem en zijn verlangens.

Twee weekends later bevond Gert zich met Clara en Quint op een voorleesavond. Hij had zelf niet echt iets met literatuur. Als hij al iets las, dan was het fantasy, vakliteratuur over industrieel design of zo nu en dan een magazine over sport. Mannenbladen meed hij als de pest. Hij had jarenlang de “tips” die erin stonden om vrouwen te versieren al naast zich neergelegd. Die waren zo’n beetje als de modetrends bij vrouwen – de tips werkten enkel bij mannen die er al meer dan gemiddeld goed uitzagen en bovendien vond hij dat veel ervan berustte op een idee dat versieren een spel was met vaste regels, alsof het een game was dat je kon verslaan door cheatcodes te gebruiken.
Vooraan stond een meisje die bijna volledig schuil ging achter een enorme bril een prozatekst voor te lezen. Gert kon er zijn gedachten niet bij houden. Quint en Clara zaten geboeid te luisteren. Het was wel eens wat anders om in een café te zitten waar het stil was. Het publiek was tamelijk divers. Oud, jong, man, vrouw, mensen met krakerskapsels en mensen die net van een meeting leken te komen in één of andere privébank.
En die seks, was dat tenslotte niet allemaal nogal overschat? Zijn verlangens waren niet weg, maar misschien moest hij die zien als verlangen naar een mooie auto of dat hij ook ooit had kunnen leren voetballen zoals Kevin De Bruyne. In deze realiteit had hij zich ook tevreden gesteld met af en toe een balletje trappen met oude vrienden in een sportzaal en zijn vertrouwde blauwe metallic Suzuki die al 6 jaar meeging. Schamper bedacht hij zich dat als hij had kunnen voetballen als De Bruyne, wagens en vrouwen geen probleem zouden geweest zijn. Of toch? Leek het gras niet groener op die voetbalmat? Als je zo jong en rijk was, moest je ook constant op je hoede zijn voor mensen die enkel uit waren op je geld en roem. Gert wist tenminste dat als iemand hem wilde, dat het niet was omdat hij zo waanzinnig goed verpakkingen van chocolademousse kon ontwerpen. Hij grinnikte.
Quint trok een wenkbrauw naar hem op. Gert gebaarde dat hij geen acht op hem moest slaan. Het meisje was intussen klaar met voorlezen en kreeg een warm applaus. Beleefd applaudisseerde Gert mee. De presentator sprong op het podium en kondigde een kwartier pauze aan.
“Ik heb dorst,” zei Gert tot Clara en Quint, “willen jullie ook iets?”
“Een groene thee,” zei Clara.
“Ik heb wel zin in een Hoegaarden,” zei Quint.
“Komt eraan!”

Toen Gert de toog naderde werd zijn aandacht onmiddellijk getrokken door een vrouw die met haar rug naar hem stond. Ze stond waarschijnlijk te wachten op haar bestelling. Ze droeg een korte, strakke, roze-rode jurk en had korte, glanzende hakken aan. Aan haar huidskleur te zien was ze ofwel gehuisvest in een zonnebank, ofwel had ze roots ergens bezuiden van de Alpen en de Pyreneeën. Haar haar was glanzend donkerbruin, en viel tot aan het midden van haar rug. Er was een lege plaats naast haar en het was zowat de enige lege plaats aan de toog om nog te gaan bestellen, dus Gert ging maar naast haar staan. Hij voelde haar eventjes kijken naar hem terwijl hij deed alsof hij dat niet gezien had, keek terug en ving haar ogen. Ze keek hem zonder schaamte aan. Ze had diepbruine ogen en een sensuele, wat grotere mond. Gert keek onmiddellijk weer weg en voelde zich onnozel.
De barman zette de bestelling neer voor de vrouw, die betaalde en bedankte. Ze had een hese stem. De barman wendde zich naar Gert. Op dat moment stootte de vrouw één van haar glazen om. Wijn stroomde over het hout en over de mouw van Gerts hemd. Hij zette een stap achteruit.
“Sorry!” zei de vrouw. Ze vroeg een doek aan de barman en kreeg er één.
“Gaat het?” vroeg ze aan hem.
“Het is ok,” zei Gert, die aan zijn mouw voelde, “het droogt straks wel op.”
Hij zette weer een stap naar voren om te bestellen.
“Het is zeker de eerste keer dat een vrouw jou nat kan maken,” zei ze vlak naast hem toen de barman zich van zijn taak kweet. Ze keek hem niet aan terwijl ze de toog opdroogde. Haar nagels waren goud gelakt.
“Je gebruikte hulpmiddelen dus dat telt niet,” zei Gert tot zijn eigen verbazing. Ze lachte een volle, gulle lach en draaide zich naar hem. Gert keek haar aan. Ze hield haar doek omhoog.
“Moet ik jou nog droogwrijven ook, dan?”
“Het is sympathiek dat je het voorstelt, maar nee.”
“O, maar ik stel dat niet voor uit sympathie.”
Hij begon zich af te vragen waar hij nu weer beland was. Zou dit dan iets kunnen worden?
“Hoezo?” vroeg hij toen, “Je hebt opzettelijk je glas omgestoten of zo?”
“En wijn laten verloren gaan waar ik al voor betaald heb? No way. Maar ik vind je cute.”
“Eh… Bedankt,” zei hij, blij dat de barman terug was met zijn bestelling en dat hij zich kon vastklampen aan de routine van het betalen. Ze bleef hem gadeslaan en leunde toen nonchalant tegen de toog aan. Gert keek haar nu terug aan met zijn armen vol drank.
“Ben je niet gewoon dat een vrouw het initiatief neemt?”
“Niet zo,” bekende hij, “maar… ik vind het zeker niet erg.”
Ze glimlachte.
“Of vind je dat maar niets, zo’n vrouw in een kort jurkje die direct allerlei toespelingen begint te maken?”
“Ik had het gewoon niet verwacht.”
“Ah. Maar dat zijn de beste, mon cher. Mijn naam is Victoria, trouwens. En jij?”
“Gert. Niet van Samson.”
“Nee, je hebt daarvoor wat te weinig botox in je gezicht. En die Gert is maar een creep. Ben jij een creep?”
“Zouden er creeps bestaan die daar “ja” op zeggen?”
“Goed punt. Wat doe je nog later op de avond?”
Gert kreeg het warm en zijn brein draaide op volle toeren.
“Ik ben hier met vrienden maar die gaan na afloop van de avond naar huis. Ik moet nergens heen.”
“Prima. Ik ben hier ook met een paar vrienden maar die moeten morgenvroeg al op, en ik heb geen zin om vroeg naar huis te gaan. Zie je het zitten om nog wat na te blijven met mij?”
“Dat lijkt me een goed plan.”
Ze klapte in haar handen.
“Goed zo. Er is wel nog één ding,” zei ze, terwijl ze de doek terug over de toog mikte en een korte slok nam van één van de onaangetaste glazen.
“En dat is?”
Ze rechtte zich een beetje en keek hem vol aan met haar donkerbruine ogen.
“Ik ben trans.”
“Trans… transseksueel?”
“Yup.”
“Je was dus vroeger… een man?”
“Neen. Ik ben altijd al een vrouw geweest. Nu heb ik ook het lichaam van een vrouw. Als je daar een probleem mee hebt, moet je dat nu zeggen, anders is het allemaal verspilde moeite.”
Het was alsof Gert nu tienduizend dingen tegelijk dacht. Eén belachelijke gedachte was dat Clara en Quint zaten te wachten op hun drank en dat de mensen weer langzaam plaats aan het nemen waren op hun stoelen en aan hun tafeltjes en dat hij niet veel tijd meer had. Een andere gedachte was dat hij eigenlijk nooit bij mensen als Victoria had stilgestaan buiten als clou van één of andere domme mop of een human interest-programma op tv. Maar aan Victoria was niets mannelijks te zien. Integendeel, ze zag er bijzonder vrouwelijk uit, met mooie proporties, een zachte huid en prachtig haar. Zou seks met haar hem een soort van meta-homoseksueel maken? Nee, want Victoria was een vrouw die zich al haar hele leven ook zo voelde. Geen travestiet of een ladyboy. En dan nog: dit was 2016 en Gert had er zich altijd op beroemd zeer rustig om te gaan met seksuele diversiteit. Maar hoe zou de seks dan zijn met iemand als Victoria? Hij zou het nooit weten als hij het geen kans gaf.
“Wel. Wat zoek je precies?” vroeg hij toen. Hij dacht aan Olivia’s vraag een paar weken terug.
Victoria lachte.
“Wat denk je zelf? Gertman, ik ken je nauwelijks. Een avond lijkt me al fijn om mee te beginnen. Opnieuw: je moet het zelf weten. Ik kan geen garanties bieden en ik weet niet wat jij denkt.”
Hij werd getroffen door haar eerlijkheid. Hij knikte langzaam en keek haar aan.
“Ik zie je straks nadat deze show hier gedaan is, dan,” zei hij, “Het is… een onverwachte kennismaking.”
“Dat zijn mijn kennismakingen altijd. Is er nog iets wat jij wil weten?”
“Voorlopig niet.”
Ze knikte en knipoogde vooraleer ze weer verdween in het publiek. Gert jubelde inwendig en tegelijk was hij een beetje verdoofd door Victoria’s directheid en eerlijkheid, dus toen hij ging zitten bij Quint en Clara, die een beetje morden omdat hij zo laat was met de drank, zei hij niets over Victoria tegen hen. Niet omdat hij er niets over wou zeggen, maar omdat hij het moment helemaal voor zichzelf wou koesteren.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten