Goed voor één consumptie
“Is het hier?” vroeg Gert.
“Waar anders?” antwoordde Yannick, die de auto parkeerde op de grintoprit van een 18de-eeuws kasteel. Er stonden al heel wat auto’s, meestal gewone personenwagens. Gert zag door het passagiersvenster verlichte ramen, maar wat er achter die ramen gebeurde werd aan het zicht onttrokken door gordijnen. De omgeving van het kasteel was een groot grasveld dat in de verte overging in een bos.
“Nerveus?” vroeg Yannick aan Gert.
“Een beetje.”
“Het is ok om dat toe te geven, hoor,” grijnsde Yannick.
Gert zei niets meer. Eén deel van hem wilde zo snel mogelijk wegrennen van deze plaats, een ander deel was zo nieuwsgierig als de pest. Yannick was een vriend waar Gert vroeger wel eens mee uitging en ze deelden een interesse in comics, waardoor ze ook na hun studentenjaren contact waren blijven houden. Yannick was een pleitbezorger van radicale seksuele vrijheid en polyamorie. Momenteel zat hij in een relatie met zowel een man als een vrouw en die bevonden zich allebei al in het kasteel, samen met andere praktiseerders, die regelmatig samenkwamen om iets te drinken en bij te praten. Yannick had er steeds op gestaan dat dit geen verkapte orgieën waren en dat polyamorie niet hetzelfde betekende als een open relatie, hoewel dat in zijn geval wel degelijk zo was.
Ze stapten uit. Terwijl ze zwijgend naar de poort toe wandelden, keek Yannick Gert zijdelings aan. Hij lachte.
“Wat?”
“Vergeef me, het is grappig. Gert, de meest vanilla, conventioneelst mogelijke cishet-man in mijn vriendenkring, en hij is de eerste die het lef heeft om mee te komen naar mijn feestjes.”
“Cis-wat?”
“Cisgender, hetero,” verklaarde Yannick.
“O. Ok.”
Gert haalde zijn schouders op.
“Het is nooit te laat om bij te leren, zeker?”
Yannick, die bijna twee meter lang was en een volle, donkere baard had, klapte Gert op zijn schouder.
“Zo is dat. Kom, we gaan binnen.”
Een half uur later zat Gert in een makkelijke zetel met een prikkertje te spelen voor de schalen kaasjes en mini-augurkjes die al half leeg waren. Er waren zo’n 40 à 50 mensen, de meesten van rond Gerts leeftijd, ongeveer evenveel mannen als vrouwen.
Yannick maakte zich los uit een groep mensen die geanimeerd stond te praten en ging in de zetel tegenover Gert zitten. Op de achtergrond speelde er een soort bossa nova of andere muziek die hij associeerde met cocktailfeestjes.
“En?” vroeg Yannick onmiddellijk, “Wat vind je?”
“Ik heb al met een aantal mensen gesproken maar vooral geobserveerd.”
Zo lang hadden die gesprekjes niet geduurd. Eén was geweest met een man over voetbal, meer bepaald de corruptie binnen de FIFA, een ander gesprek was geweest met een charmante vrouw die Gert gewogen had en te licht bevonden, aan haar blik te zien. Ze stond nu bij haar eigen man en keek niet meer naar Gert.
“Wat observeer je dan vooral?” vroeg Yannick.
“De meeste mensen hier zijn vrij… normaal, bij gebrek aan een beter woord. Maar toch anders.”
Er waren vooral meer dikke mensen dan anders, dacht Gert, maar dat zeggen was een beetje schijten op Yannicks ruimhartigheid dus zei hij dat niet.
“Anders, hoe?”
“Moeilijk te zeggen. Ik weet niet zo goed waar en hoe ik me mag inmengen. Op een gewoon feestje is dat allemaal eenvoudiger.”
“Niemand gaat je doodbliksemen omdat je hun specifieke achtergrond niet kent, hoor.”
“Nee, ok, maar het is wel handig of je weet of iemand in een open of gesloten relatie zit, poly is of kinky, of misschien zelfs allemaal.”
“Wil je dat we naamkaartjes dragen?”
“Deden sommige homobars dat niet?”
“Sommige. Maar ik vind dat zelf nogal onnozel. Ga gewoon met iemand praten.”
Gerts oog viel op een vrouw in een lange, donkergroene jurk en met donkere krullen tot over haar schouders. Ze stond met haar rug naar Gert bij het venster.
“Wie is dat?” vroeg Gert.
Yannick draaide zich om.
“Dat is Olivia. Open, poly.”
“Heb jij… ?”
“Nee. Te intens voor mij,” zei Yannick. Dat prikkelde Gerts nieuwsgierigheid.
“Goed. Hier komt de bruid, dan maar,” zei Gert, terwijl hij opstond. Yannick knipoogde naar hem en dronk van zijn glas.
“Hallo.”
Ze draaide zich naar hem om. Donkere ogen en een haviksneus, een licht vooruitgeschoven kin en wenkbrauwen die leken op twee gestileerde vleugels.
“Ah. Jij bent de nieuwe.”
“Ik word liever Gert genoemd, maar de Nieuwe is ook goed.”
“Ik ben Olivia,” stelde ze zichzelf voor.
“Aangenaam,” zei Gert. Ze glimlachte en keek hem onderzoekend aan.
“Wat doe je in het leven, Gert de Nieuwe?”
“Ik ontwerp verpakkingen.”
“Van?”
“Van vanalles. Het kan zijn dat je thuis een paar van mijn creaties hebt.”
Ze lachte.
“Ik geef zelf dansles,” zei ze, “ben jij een danser?”
“Vroeger meer dan nu.”
Gert vond zichzelf een behoorlijke danser maar wou dat niet zeggen tegen iemand die allicht tientallen malen beter was dan hem.
“En wat heeft je ertoe gebracht hier in het diepe te springen met Yannick?” vroeg ze toen.
“Ik wou het een kans geven. Momenteel heb ik geen tijd voor en geen zin in een exclusieve relatie maar ik ben beginnen geloven dat een simpele one-nightstand misschien ook niet alles is.”
“Slechte ervaringen?”
“Geen, als ik eerlijk ben.”
“Ach zo. Maar je hebt gelijk, vind ik. Veel mensen zitten in ellendige relaties omdat ze denken dat ze niet beter verdienen.”
“Juist. De keerzijde daarvan is dat ik soms denk dat ik te veel denk dat ik recht heb op iets wat mij misschien gewoon niet gegeven is.”
Hij was versteld van zijn eigen eerlijkheid, hoewel hij nog maar twee pintjes had gedronken, waarvan het eerste betaald was met een drankbon. Ergens was het grappig dat een hip en mysterieus polyfeestje nog zoiets oer-Vlaams had als de drankbon. “Goed voor één consumptie” had erop gestaan.
“Dat is een punt waar veel mensen ook niet toe komen,” monkelde Olivia, “En dus jij dacht: waarom niet eens op poly-safari gaan, kijken hoe het daar loopt?”
“Zoiets. Is dat fout?”
“Nee. Het grappige is dat mensen hier veel minder opdringerig zijn dan in gewone clubs.”
“Dat heb ik al gemerkt. De mensen zien er vrij ontspannen uit.”
Olivia knikte, keek naar de groepjes mensen die stonden te praten of in zeteltjes zaten – in een hoek waren drie mensen aan het kussen – en toen weer naar Gert.
“Ik ben hier een tijdlang niet meer geweest,” zei ze toen onaangekondigd, “Ik heb een tijd met drie mensen samengewoond waarvan er twee mijn partner waren, maar dat was op de deur niet meer uit te houden.”
“Waarom?”
“Elk conflict wordt direct veel heftiger omdat er meer mensen in betrokken zijn. De vierde huisgenoot had enkel een relatie met één van de twee anderen en wilde duidelijk meer exclusiviteit.”
Gert trok zijn wenkbrauwen op.
“Mja. Maar je wil het toch nog blijven proberen?”
“Momenteel heb ik niemand,” zei ze, “en misschien dat ik terug poly ga, misschien ook niet.”
“Van wat hangt het af?”
Ze keek hem indringend aan.
“Van jou, Gert.”
Ze lachte hard toen ze zijn verbazing en angst zag.
“Even geloofde ik je,” zei hij toen opgelucht.
“Ik dacht, een beetje creepy doen in ons eerste gesprek, altijd fijn. Maar om je een serieus antwoord te geven: ik weet het niet. Het is in elk geval tijd voor meer klaarheid en meer rust in dit hoofd.”
“Ik wil zelf wat meer uit de rust.”
“En in de seks?”
“Ja. Wil je trouwens een consumptie drinken van me?”
“Wat?”
“Dat staat toch op die oubollige drankbonnen hier?”
Ze viste haar eigen bonnetje uit haar handtas en glimlachte verbaasd toen ze het las.
“Nog niet op gelet. Doet heel hard denken aan parochiezalen en voetbalkantines.”
“Dat vond ik ook. Nu, wil je iets? Een cola of een zakje chips?”
Ze glimlachte nu ook met haar ogen.
“Een gin-gini, liever. En neem zelf ook iets.”
Ze overhandigde hem het bonnetje.
Verder naar deel vier.
“Waar anders?” antwoordde Yannick, die de auto parkeerde op de grintoprit van een 18de-eeuws kasteel. Er stonden al heel wat auto’s, meestal gewone personenwagens. Gert zag door het passagiersvenster verlichte ramen, maar wat er achter die ramen gebeurde werd aan het zicht onttrokken door gordijnen. De omgeving van het kasteel was een groot grasveld dat in de verte overging in een bos.
“Nerveus?” vroeg Yannick aan Gert.
“Een beetje.”
“Het is ok om dat toe te geven, hoor,” grijnsde Yannick.
Gert zei niets meer. Eén deel van hem wilde zo snel mogelijk wegrennen van deze plaats, een ander deel was zo nieuwsgierig als de pest. Yannick was een vriend waar Gert vroeger wel eens mee uitging en ze deelden een interesse in comics, waardoor ze ook na hun studentenjaren contact waren blijven houden. Yannick was een pleitbezorger van radicale seksuele vrijheid en polyamorie. Momenteel zat hij in een relatie met zowel een man als een vrouw en die bevonden zich allebei al in het kasteel, samen met andere praktiseerders, die regelmatig samenkwamen om iets te drinken en bij te praten. Yannick had er steeds op gestaan dat dit geen verkapte orgieën waren en dat polyamorie niet hetzelfde betekende als een open relatie, hoewel dat in zijn geval wel degelijk zo was.
Ze stapten uit. Terwijl ze zwijgend naar de poort toe wandelden, keek Yannick Gert zijdelings aan. Hij lachte.
“Wat?”
“Vergeef me, het is grappig. Gert, de meest vanilla, conventioneelst mogelijke cishet-man in mijn vriendenkring, en hij is de eerste die het lef heeft om mee te komen naar mijn feestjes.”
“Cis-wat?”
“Cisgender, hetero,” verklaarde Yannick.
“O. Ok.”
Gert haalde zijn schouders op.
“Het is nooit te laat om bij te leren, zeker?”
Yannick, die bijna twee meter lang was en een volle, donkere baard had, klapte Gert op zijn schouder.
“Zo is dat. Kom, we gaan binnen.”
Een half uur later zat Gert in een makkelijke zetel met een prikkertje te spelen voor de schalen kaasjes en mini-augurkjes die al half leeg waren. Er waren zo’n 40 à 50 mensen, de meesten van rond Gerts leeftijd, ongeveer evenveel mannen als vrouwen.
Yannick maakte zich los uit een groep mensen die geanimeerd stond te praten en ging in de zetel tegenover Gert zitten. Op de achtergrond speelde er een soort bossa nova of andere muziek die hij associeerde met cocktailfeestjes.
“En?” vroeg Yannick onmiddellijk, “Wat vind je?”
“Ik heb al met een aantal mensen gesproken maar vooral geobserveerd.”
Zo lang hadden die gesprekjes niet geduurd. Eén was geweest met een man over voetbal, meer bepaald de corruptie binnen de FIFA, een ander gesprek was geweest met een charmante vrouw die Gert gewogen had en te licht bevonden, aan haar blik te zien. Ze stond nu bij haar eigen man en keek niet meer naar Gert.
“Wat observeer je dan vooral?” vroeg Yannick.
“De meeste mensen hier zijn vrij… normaal, bij gebrek aan een beter woord. Maar toch anders.”
Er waren vooral meer dikke mensen dan anders, dacht Gert, maar dat zeggen was een beetje schijten op Yannicks ruimhartigheid dus zei hij dat niet.
“Anders, hoe?”
“Moeilijk te zeggen. Ik weet niet zo goed waar en hoe ik me mag inmengen. Op een gewoon feestje is dat allemaal eenvoudiger.”
“Niemand gaat je doodbliksemen omdat je hun specifieke achtergrond niet kent, hoor.”
“Nee, ok, maar het is wel handig of je weet of iemand in een open of gesloten relatie zit, poly is of kinky, of misschien zelfs allemaal.”
“Wil je dat we naamkaartjes dragen?”
“Deden sommige homobars dat niet?”
“Sommige. Maar ik vind dat zelf nogal onnozel. Ga gewoon met iemand praten.”
Gerts oog viel op een vrouw in een lange, donkergroene jurk en met donkere krullen tot over haar schouders. Ze stond met haar rug naar Gert bij het venster.
“Wie is dat?” vroeg Gert.
Yannick draaide zich om.
“Dat is Olivia. Open, poly.”
“Heb jij… ?”
“Nee. Te intens voor mij,” zei Yannick. Dat prikkelde Gerts nieuwsgierigheid.
“Goed. Hier komt de bruid, dan maar,” zei Gert, terwijl hij opstond. Yannick knipoogde naar hem en dronk van zijn glas.
“Hallo.”
Ze draaide zich naar hem om. Donkere ogen en een haviksneus, een licht vooruitgeschoven kin en wenkbrauwen die leken op twee gestileerde vleugels.
“Ah. Jij bent de nieuwe.”
“Ik word liever Gert genoemd, maar de Nieuwe is ook goed.”
“Ik ben Olivia,” stelde ze zichzelf voor.
“Aangenaam,” zei Gert. Ze glimlachte en keek hem onderzoekend aan.
“Wat doe je in het leven, Gert de Nieuwe?”
“Ik ontwerp verpakkingen.”
“Van?”
“Van vanalles. Het kan zijn dat je thuis een paar van mijn creaties hebt.”
Ze lachte.
“Ik geef zelf dansles,” zei ze, “ben jij een danser?”
“Vroeger meer dan nu.”
Gert vond zichzelf een behoorlijke danser maar wou dat niet zeggen tegen iemand die allicht tientallen malen beter was dan hem.
“En wat heeft je ertoe gebracht hier in het diepe te springen met Yannick?” vroeg ze toen.
“Ik wou het een kans geven. Momenteel heb ik geen tijd voor en geen zin in een exclusieve relatie maar ik ben beginnen geloven dat een simpele one-nightstand misschien ook niet alles is.”
“Slechte ervaringen?”
“Geen, als ik eerlijk ben.”
“Ach zo. Maar je hebt gelijk, vind ik. Veel mensen zitten in ellendige relaties omdat ze denken dat ze niet beter verdienen.”
“Juist. De keerzijde daarvan is dat ik soms denk dat ik te veel denk dat ik recht heb op iets wat mij misschien gewoon niet gegeven is.”
Hij was versteld van zijn eigen eerlijkheid, hoewel hij nog maar twee pintjes had gedronken, waarvan het eerste betaald was met een drankbon. Ergens was het grappig dat een hip en mysterieus polyfeestje nog zoiets oer-Vlaams had als de drankbon. “Goed voor één consumptie” had erop gestaan.
“Dat is een punt waar veel mensen ook niet toe komen,” monkelde Olivia, “En dus jij dacht: waarom niet eens op poly-safari gaan, kijken hoe het daar loopt?”
“Zoiets. Is dat fout?”
“Nee. Het grappige is dat mensen hier veel minder opdringerig zijn dan in gewone clubs.”
“Dat heb ik al gemerkt. De mensen zien er vrij ontspannen uit.”
Olivia knikte, keek naar de groepjes mensen die stonden te praten of in zeteltjes zaten – in een hoek waren drie mensen aan het kussen – en toen weer naar Gert.
“Ik ben hier een tijdlang niet meer geweest,” zei ze toen onaangekondigd, “Ik heb een tijd met drie mensen samengewoond waarvan er twee mijn partner waren, maar dat was op de deur niet meer uit te houden.”
“Waarom?”
“Elk conflict wordt direct veel heftiger omdat er meer mensen in betrokken zijn. De vierde huisgenoot had enkel een relatie met één van de twee anderen en wilde duidelijk meer exclusiviteit.”
Gert trok zijn wenkbrauwen op.
“Mja. Maar je wil het toch nog blijven proberen?”
“Momenteel heb ik niemand,” zei ze, “en misschien dat ik terug poly ga, misschien ook niet.”
“Van wat hangt het af?”
Ze keek hem indringend aan.
“Van jou, Gert.”
Ze lachte hard toen ze zijn verbazing en angst zag.
“Even geloofde ik je,” zei hij toen opgelucht.
“Ik dacht, een beetje creepy doen in ons eerste gesprek, altijd fijn. Maar om je een serieus antwoord te geven: ik weet het niet. Het is in elk geval tijd voor meer klaarheid en meer rust in dit hoofd.”
“Ik wil zelf wat meer uit de rust.”
“En in de seks?”
“Ja. Wil je trouwens een consumptie drinken van me?”
“Wat?”
“Dat staat toch op die oubollige drankbonnen hier?”
Ze viste haar eigen bonnetje uit haar handtas en glimlachte verbaasd toen ze het las.
“Nog niet op gelet. Doet heel hard denken aan parochiezalen en voetbalkantines.”
“Dat vond ik ook. Nu, wil je iets? Een cola of een zakje chips?”
Ze glimlachte nu ook met haar ogen.
“Een gin-gini, liever. En neem zelf ook iets.”
Ze overhandigde hem het bonnetje.
Verder naar deel vier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten