Bij Ananke (Sol 1)
"Ik hoop dat we er op kunnen vertrouwen dat Gustav er nog is als we terug willen," merkte Sia op terwijl de vage lijn van Ananke's exosfeer dichterbij kwam op het scherm. Hwang, die net als zij ingesnoerd zat in zijn schokharnas, draaide zijn gezicht voor zo ver hij dat kon.
"Je vertrouwt hem niet?"
"Hij heeft een paar vijzen los, dat is alles."
"Hm. Hij is één van de enige zes interstellaire piloten die er zijn. Er moet wel iets aan schelen."
Sia fronste.
"Iedereen die in de ruimte rondvliegt is niet goed bij z'n hoofd, eigenlijk," zei ze, "het komt er op aan dat het niet de verkeerde vijzen zijn die los zitten."
"Of los komen, na een tijdje," grijnsde Hwang. Zijn grijns had iets pijnlijks door het gerammel van de lander, die weerstand begon te ondervinden van de atmosfeer. Op het scherm werden landmassa's rotsmassa's, en kleurverschillen werden geprononceerder.
"Ik denk dat we kunnen vertrouwen op Gustav," besloot Hwang toen, kalm in het midden van de storm, "ik denk dat je onderschat hoe alleen hij zich gaat voelen."
Sia dacht terug aan haar uithaal naar hem toen hij haar had willen overvallen met allerlei nieuws van Aarde en het zonnestelsel.
"Het is niet dat we anders zulk geschikt gezelschap voor hem waren."
"Hier heb je niet te kiezen," zei Hwang.
Sia zei niets. Ze focuste op het scherm voor haar. Data rolde voorbij in vloedgolven. Atmosferische druk aan het oppervlak van 0,8 bar, samenstelling van de atmosfeer was 26% zuurstof, 71% stikstof, 2% neon en nog wat vluchtige gassen. Temperaturen. Drukgebieden. Breuklijnen en kanalen water en magma. Rotsformaties werden individuele bergen, slenken, meren en dalen. Er was een roze bedekking die leek op mos. Poreuze stenen.
Naast haar checkte Hwang andere data. Als hij al nerveus was, dan toonde hij het niet.
Er kwam een nieuwe schok van de parachutes die opengingen. De rust in de cabine keerde terug.
"Dat ging al goed," zei Hwang. Sia knikte kort en drukte met twee vingers tegen elkaar het commando in om de kolonie te contacteren.
"Ze zijn er. Ze antwoorden niet," zei ze. Met een beweging van haar hand kwam het dialoogvenster op het scherm. De AI's van de lander en de kolonie hadden groeten uitgewisseld, maar daar bleef het bij, net als aan boord van de A2.
"Dat hadden we verwacht," zei Hwang. Hij maakte zijn harnas wat losser en keek Sia aan.
"Wat denk jij, nu? Sekte geworden? Politieke rebellie? Of een donker geheim?"
"Wil je echt een weddenschap afsluiten, op vier lichtjaar van Aarde?" vroeg Sia een octaaf lager. Haar ogen boorden zich in die van Hwang. Intussen probeerde de AI nogmaals die van de kolonie er toe te bewegen om zijn menselijke meesters te doen antwoorden.
"Ik weet dat je hier niet zit om sympathiek te zijn, maar kunnen we niet ons best doen?" antwoordde hij rustig, "Wat meer collegialiteit zou fijn zijn."
Sia wilde iets zeggen maar hield zichzelf tegen.
"Donker geheim," zei ze toen nauwelijks hoorbaar, terwijl ze terug focuste op het landschap. De kolonie en haar overkapte boerderijen kwamen in zicht voorbij de ijle wolkenslierten die rond de vallei hingen waar de toekomstige hoofdstad van Ananke moest komen.
"Ik denk precies hetzelfde," zei Hwang tevreden. Hij had de tegenwoordigheid van geest om niet z'n hele deductieproces aan haar uit te leggen. Misschien konden ze dan toch vrienden worden, dacht Sia.
Sia en Hwang hadden na een gecodeerd bericht aan Gustav dat ze goed aangekomen waren, alle apparatuur in slaapstand gezet en waren toen zwijgend de lander uit gegaan. Omdat nog niet alle levensvormen op Ananke in kaart waren gebracht, moest dit gebeuren met een beschermingspak, maar dat woog al bij al vele malen lichter dan de onhandige pakken die de Zonepolitie aan moest als ze over het oppervlak van de Maan, laat staan Europa, moesten bewegen.
De helmdisplay gaf de route aan die ze door een zandslenk moesten volgen. Sia voelde zich sterker dan ze verwacht had na een landing, maar wist dat dat kwam door de desoriënterende combinatie van de lichtere zwaartekracht en de bijna normale luchtdruk.
De hemel was het spectaculairst. Tinten die liepen van roze tot diep violet liepen in stroken en lagen over de horizon, en deden de rotsen aan weerszijden van de slenk baden in een gloed die tegelijk koel en warm leek. Lachesis, de zon van Ananke, was al bezig aan het zakken, en zou dat nog 17 uur aan een stuk doen vooraleer een nacht intrad van 58 uur. Er blies een forse wind.
"Ik had nu ongeveer wel een welkomstcomité verwacht," zei Hwang, die een eind voor Sia uit liep, na vijf minuten wandelen. De kolonie lag nog op ongeveer één kilometer. Zijn stem klonk luider in Sia's oorplaatjes dan ze verwacht had.
"Ze hebben nog tijd. Dat ze binnen blijven zitten, pleit niet in hun voordeel," zei ze, terwijl ze haar ogen van west naar oost liet glijden, langs de voorbijdrijvende sliertwolken, de randen van de rotsen en langs Hwangs rug, waar het logo van de Zonepolitie opgedrukt was, dan weer over het landschap.
Er was iets aan op een andere wereld rondwandelen dat nadien steeds aanvoelde als een droom. Ze had het gevoeld toen ze de eerste keer naar de Maan was geweest, voor haar opleiding, en toen opnieuw toen ze zes maand op Mars gezeten had. Hier was het meest surreële aspect de grootte van Lachesis, die er uit zag als een laag hangende, ondergaande zon op Aarde, maar in de verkeerde positie stond.
"Ik vraag me soms af hoe mensen dit soort dingen aankunnen," zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen Hwang, "Een andere wereld is zo... absurd. Ik kan me niet voorstellen dat iemand hier graag wil komen wonen."
Hwang lachte zacht boven de wind uit.
"Er zijn ook mensen die het absurd vinden dat wij graag in de vrije ruimte zijn."
Sia overwoog die gedachte.
"Ja," zei ze toen, terwijl ze allebei langzaam uit de slenk kwamen en het plateau naderden waar de kolonie was, "maar de ruimte is neutrale grond. Alles is er ver. We zijn er al bijna twee eeuwen. Een andere wereld, bij een andere ster... dat is een enorm verschil."
"Als we mogen afgaan op onze verloren kolonisten, heb je gelijk," zei Hwang.
De volgende minuten gingen weer voorbij in stilte. Het plateau waaierde nu uit aan de oostkant. De westkant toonde in de verte bergen, en daar voorbij laag hangende, grijze nevel die het zicht aan verdere landschapskenmerken onttrok. In de vallei die ze zo dadelijk in zouden gaan, ten oosten, lagen ondiepe rivieren met gelig-bruin water.
Hwang bleef stilstaan vlak voor de helling die het einde van het plateau markeerde.
"Prachtig," mompelde hij. Sia kwam naast hem staan.
Enkele honderden meters in het dal lagen in opdwarrelend stof de heldere koepels van de AI-boerderijen. Sia zoomde in. Een windstoot rukte aan hun beschermingspakken.
"Geen schade aan de buitenkant, zo te zien," zei ze.
"De ingang is ook niet geblokkeerd," gebaarde Hwang, waarop Sia's zoom verschoof naar een artificiële, met oranje zand bedekte rots met een lichtstrip en een sluisdeur.
"Inderdaad," zei ze. Ze opende nogmaals de comapp en sprak zelf een boodschap in. Hwang keek verder uit over de omgeving en bestudeerde nu de uit de rotsen en lage bergen stromende riviertjes. Sia kon bijna horen hoe hij zijn adem inhield.
"Ananke A, dit zijn majoor Sia Pierce en majoor Hwang Seong van de VN-Zonepolitie. Wij zijn gekomen om de reden te achterhalen waarom uw team sinds 16 augustus 2134 niks meer van zich heeft laten horen, hoewel uw apparatuur duidelijk werkt. Wij komen niet met vijandige bedoelingen, maar zullen ons bij gebrek aan medewerking genoodzaakt zien om legitiem geweld te gebruiken waar nodig."
Sia sloot af. Hwang draaide zich om en stak zijn duim omhoog, waarna hij voorzichtig begon aan de afdaling. Ook Sia maakte zich op om naar de basis toe te gaan. De enorme zon in de hemel maakte hun schaduwen reusachtig.
Toen ze nog ongeveer 200 meter te gaan hadden, kwam er op de linkerdisplay van zowel Hwang als Sia een vrouwengezicht.
"Gegroet en welkom op Ananke," zei de stem die bij dat gezicht hoorde. Sia herkende haar onmiddellijk als Catherine Crowley, agricultuurexperte. In het dossier had ze er donkerder en ronder uitgezien.
Beide agenten waren gestopt. Hwang had zich naar Sia gedraaid, ofschoon ze elkaars gezicht niet konden zien door hun ondoorzichtige helmplaat.
"Onze excuses dat we niet eerder reageerden op de oproepen van jullie schip en jullie computers. Ik spreek namens alle kolonisten dat we zeer blij zijn met jullie komst."
Door de te lage resolutie was het onmogelijk om op te maken of het gemeend was. De spraakherkenning wist alleen maar te vertellen dat Crowleys signatuur klopte.
"Ik zal dadelijk naar buiten komen om jullie allebei te ontvangen."
Ze wachtte nog enkele ogenblikken maar toen van Sia en Hwang geen vragen kwamen, sloot ze de verbinding.
"Geen sekte," stuurde Hwang over de privélijn.
"Crowley hoort niet de woordvoerder noch de leider te zijn. Eerste belangrijk punt," zei Sia.
"We zullen zien," zei Hwang met een ruwe hoofdknik richting sluis.
"Ik hoop dat we er op kunnen vertrouwen dat Gustav er nog is als we terug willen," merkte Sia op terwijl de vage lijn van Ananke's exosfeer dichterbij kwam op het scherm. Hwang, die net als zij ingesnoerd zat in zijn schokharnas, draaide zijn gezicht voor zo ver hij dat kon.
"Je vertrouwt hem niet?"
"Hij heeft een paar vijzen los, dat is alles."
"Hm. Hij is één van de enige zes interstellaire piloten die er zijn. Er moet wel iets aan schelen."
Sia fronste.
"Iedereen die in de ruimte rondvliegt is niet goed bij z'n hoofd, eigenlijk," zei ze, "het komt er op aan dat het niet de verkeerde vijzen zijn die los zitten."
"Of los komen, na een tijdje," grijnsde Hwang. Zijn grijns had iets pijnlijks door het gerammel van de lander, die weerstand begon te ondervinden van de atmosfeer. Op het scherm werden landmassa's rotsmassa's, en kleurverschillen werden geprononceerder.
"Ik denk dat we kunnen vertrouwen op Gustav," besloot Hwang toen, kalm in het midden van de storm, "ik denk dat je onderschat hoe alleen hij zich gaat voelen."
Sia dacht terug aan haar uithaal naar hem toen hij haar had willen overvallen met allerlei nieuws van Aarde en het zonnestelsel.
"Het is niet dat we anders zulk geschikt gezelschap voor hem waren."
"Hier heb je niet te kiezen," zei Hwang.
Sia zei niets. Ze focuste op het scherm voor haar. Data rolde voorbij in vloedgolven. Atmosferische druk aan het oppervlak van 0,8 bar, samenstelling van de atmosfeer was 26% zuurstof, 71% stikstof, 2% neon en nog wat vluchtige gassen. Temperaturen. Drukgebieden. Breuklijnen en kanalen water en magma. Rotsformaties werden individuele bergen, slenken, meren en dalen. Er was een roze bedekking die leek op mos. Poreuze stenen.
Naast haar checkte Hwang andere data. Als hij al nerveus was, dan toonde hij het niet.
Er kwam een nieuwe schok van de parachutes die opengingen. De rust in de cabine keerde terug.
"Dat ging al goed," zei Hwang. Sia knikte kort en drukte met twee vingers tegen elkaar het commando in om de kolonie te contacteren.
"Ze zijn er. Ze antwoorden niet," zei ze. Met een beweging van haar hand kwam het dialoogvenster op het scherm. De AI's van de lander en de kolonie hadden groeten uitgewisseld, maar daar bleef het bij, net als aan boord van de A2.
"Dat hadden we verwacht," zei Hwang. Hij maakte zijn harnas wat losser en keek Sia aan.
"Wat denk jij, nu? Sekte geworden? Politieke rebellie? Of een donker geheim?"
"Wil je echt een weddenschap afsluiten, op vier lichtjaar van Aarde?" vroeg Sia een octaaf lager. Haar ogen boorden zich in die van Hwang. Intussen probeerde de AI nogmaals die van de kolonie er toe te bewegen om zijn menselijke meesters te doen antwoorden.
"Ik weet dat je hier niet zit om sympathiek te zijn, maar kunnen we niet ons best doen?" antwoordde hij rustig, "Wat meer collegialiteit zou fijn zijn."
Sia wilde iets zeggen maar hield zichzelf tegen.
"Donker geheim," zei ze toen nauwelijks hoorbaar, terwijl ze terug focuste op het landschap. De kolonie en haar overkapte boerderijen kwamen in zicht voorbij de ijle wolkenslierten die rond de vallei hingen waar de toekomstige hoofdstad van Ananke moest komen.
"Ik denk precies hetzelfde," zei Hwang tevreden. Hij had de tegenwoordigheid van geest om niet z'n hele deductieproces aan haar uit te leggen. Misschien konden ze dan toch vrienden worden, dacht Sia.
Sia en Hwang hadden na een gecodeerd bericht aan Gustav dat ze goed aangekomen waren, alle apparatuur in slaapstand gezet en waren toen zwijgend de lander uit gegaan. Omdat nog niet alle levensvormen op Ananke in kaart waren gebracht, moest dit gebeuren met een beschermingspak, maar dat woog al bij al vele malen lichter dan de onhandige pakken die de Zonepolitie aan moest als ze over het oppervlak van de Maan, laat staan Europa, moesten bewegen.
De helmdisplay gaf de route aan die ze door een zandslenk moesten volgen. Sia voelde zich sterker dan ze verwacht had na een landing, maar wist dat dat kwam door de desoriënterende combinatie van de lichtere zwaartekracht en de bijna normale luchtdruk.
De hemel was het spectaculairst. Tinten die liepen van roze tot diep violet liepen in stroken en lagen over de horizon, en deden de rotsen aan weerszijden van de slenk baden in een gloed die tegelijk koel en warm leek. Lachesis, de zon van Ananke, was al bezig aan het zakken, en zou dat nog 17 uur aan een stuk doen vooraleer een nacht intrad van 58 uur. Er blies een forse wind.
"Ik had nu ongeveer wel een welkomstcomité verwacht," zei Hwang, die een eind voor Sia uit liep, na vijf minuten wandelen. De kolonie lag nog op ongeveer één kilometer. Zijn stem klonk luider in Sia's oorplaatjes dan ze verwacht had.
"Ze hebben nog tijd. Dat ze binnen blijven zitten, pleit niet in hun voordeel," zei ze, terwijl ze haar ogen van west naar oost liet glijden, langs de voorbijdrijvende sliertwolken, de randen van de rotsen en langs Hwangs rug, waar het logo van de Zonepolitie opgedrukt was, dan weer over het landschap.
Er was iets aan op een andere wereld rondwandelen dat nadien steeds aanvoelde als een droom. Ze had het gevoeld toen ze de eerste keer naar de Maan was geweest, voor haar opleiding, en toen opnieuw toen ze zes maand op Mars gezeten had. Hier was het meest surreële aspect de grootte van Lachesis, die er uit zag als een laag hangende, ondergaande zon op Aarde, maar in de verkeerde positie stond.
"Ik vraag me soms af hoe mensen dit soort dingen aankunnen," zei ze, meer tegen zichzelf dan tegen Hwang, "Een andere wereld is zo... absurd. Ik kan me niet voorstellen dat iemand hier graag wil komen wonen."
Hwang lachte zacht boven de wind uit.
"Er zijn ook mensen die het absurd vinden dat wij graag in de vrije ruimte zijn."
Sia overwoog die gedachte.
"Ja," zei ze toen, terwijl ze allebei langzaam uit de slenk kwamen en het plateau naderden waar de kolonie was, "maar de ruimte is neutrale grond. Alles is er ver. We zijn er al bijna twee eeuwen. Een andere wereld, bij een andere ster... dat is een enorm verschil."
"Als we mogen afgaan op onze verloren kolonisten, heb je gelijk," zei Hwang.
De volgende minuten gingen weer voorbij in stilte. Het plateau waaierde nu uit aan de oostkant. De westkant toonde in de verte bergen, en daar voorbij laag hangende, grijze nevel die het zicht aan verdere landschapskenmerken onttrok. In de vallei die ze zo dadelijk in zouden gaan, ten oosten, lagen ondiepe rivieren met gelig-bruin water.
Hwang bleef stilstaan vlak voor de helling die het einde van het plateau markeerde.
"Prachtig," mompelde hij. Sia kwam naast hem staan.
Enkele honderden meters in het dal lagen in opdwarrelend stof de heldere koepels van de AI-boerderijen. Sia zoomde in. Een windstoot rukte aan hun beschermingspakken.
"Geen schade aan de buitenkant, zo te zien," zei ze.
"De ingang is ook niet geblokkeerd," gebaarde Hwang, waarop Sia's zoom verschoof naar een artificiële, met oranje zand bedekte rots met een lichtstrip en een sluisdeur.
"Inderdaad," zei ze. Ze opende nogmaals de comapp en sprak zelf een boodschap in. Hwang keek verder uit over de omgeving en bestudeerde nu de uit de rotsen en lage bergen stromende riviertjes. Sia kon bijna horen hoe hij zijn adem inhield.
"Ananke A, dit zijn majoor Sia Pierce en majoor Hwang Seong van de VN-Zonepolitie. Wij zijn gekomen om de reden te achterhalen waarom uw team sinds 16 augustus 2134 niks meer van zich heeft laten horen, hoewel uw apparatuur duidelijk werkt. Wij komen niet met vijandige bedoelingen, maar zullen ons bij gebrek aan medewerking genoodzaakt zien om legitiem geweld te gebruiken waar nodig."
Sia sloot af. Hwang draaide zich om en stak zijn duim omhoog, waarna hij voorzichtig begon aan de afdaling. Ook Sia maakte zich op om naar de basis toe te gaan. De enorme zon in de hemel maakte hun schaduwen reusachtig.
Toen ze nog ongeveer 200 meter te gaan hadden, kwam er op de linkerdisplay van zowel Hwang als Sia een vrouwengezicht.
"Gegroet en welkom op Ananke," zei de stem die bij dat gezicht hoorde. Sia herkende haar onmiddellijk als Catherine Crowley, agricultuurexperte. In het dossier had ze er donkerder en ronder uitgezien.
Beide agenten waren gestopt. Hwang had zich naar Sia gedraaid, ofschoon ze elkaars gezicht niet konden zien door hun ondoorzichtige helmplaat.
"Onze excuses dat we niet eerder reageerden op de oproepen van jullie schip en jullie computers. Ik spreek namens alle kolonisten dat we zeer blij zijn met jullie komst."
Door de te lage resolutie was het onmogelijk om op te maken of het gemeend was. De spraakherkenning wist alleen maar te vertellen dat Crowleys signatuur klopte.
"Ik zal dadelijk naar buiten komen om jullie allebei te ontvangen."
Ze wachtte nog enkele ogenblikken maar toen van Sia en Hwang geen vragen kwamen, sloot ze de verbinding.
"Geen sekte," stuurde Hwang over de privélijn.
"Crowley hoort niet de woordvoerder noch de leider te zijn. Eerste belangrijk punt," zei Sia.
"We zullen zien," zei Hwang met een ruwe hoofdknik richting sluis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten