Ik schreef dit verhaal oorspronkelijk in 2012 maar haalde het vorig jaar offline om het te kunnen redigeren en herschrijven opdat het beter zou werken. Deze versie is opgenomen in mijn kortverhalenbundel 'Recombinant', die je nog steeds kan downloaden in PDF en EPUB-formaat.
Ontwaken (Sol 0)
Sia streelde met haar vingertoppen over haar gezicht terwijl ze naar zichzelf keek in de spiegel van haar kajuit. Het was een neiging die veel ruimtereizigers na het ontwaken uit hun koudslaap van zichzelf al hadden maar Sia moest ze kunstmatig opwekken. Het hielp om het gevoel te verdrijven van vervreemding, alsof een deel van hen ergens achtergelaten geweest was voorbij de Oörtwolk van het Aarde-stelsel. Systematisch voelde ze tot in het uiterste detail elke kleine rimpeling van haar vingertoppen de droge huid van haar wangen, kaken en kin strelen en ze dacht aan de witte kat van haar buurvrouw, hoe die tevreden spinde bij de minste aanraking. Die kat was vier lichtjaar van haar verwijderd, kwam een gedachte daar achter aan hollen, alsof ze wanhopig die eerste prik van warme nostalgie wilde inhalen.
Ze keek recht in haar eigen donkere ogen, zoals aanbevolen door de Handleiding voor de Zonepolitie van de Verenigde Naties. Een hele mond vol voor een heel reglement.
"Hebben jullie de gegevens al bekeken?" vroeg Gustav.
Sia, Gustav en Hwang zaten aan een kleine, ronde tafel te eten. Ze hadden nog zo goed als niks tegen elkaar gezegd. Ook de honger moest kunstmatig opgewekt worden, maar eens die er was, was er niks dat overweldigender was dan het lichaam dat zichzelf op eindeloze hoeveelheden eten wilde storten.
"Een beetje," zei Hwang. Sia kon zien dat hij loog.
"Lieg niet," mompelde ze, "ik heb ze ook niet bekeken."
Gustavs lange, mummie-achtige gezicht plooide in een glimlach. Hij was al één dag eerder uit koudslaap gekomen om de baan van het schip te stabiliseren.
"Dat is niet erg. De A2 heeft niks abnormaals gevonden. De kolonisten weten dat we komen en weten ook waarom we komen."
"Hoe was hun respons?" vroeg Hwang, die in één hand een kleine voedingskubus liet ronddraaien. Het leek alsof hij voor het eerst in zijn leven Gustav Jensen, de piloot van de A2, aankeek. Sia bleef naar haar bord kijken.
"Zeer kort, maar niet vijandig. Ze zeiden niks over waarom ze geen berichten meer sturen naar Kourou. Sindsdien hebben ze het contact terug verbroken met ons." zei Gustav, die minder at dan de twee pas ontwaakte agenten, "Nu, ik was vooral blij dat ze nog leefden en dat de scanners toonden dat de biosfeer rond de basis intact was. Verwacht jullie eraan dat ze vooral nieuwsgierig zullen zijn naar de aandrijving van de A2."
Het bleef even stil. Sia voelde zichzelf hoorbaar slikken.
"Aan de andere kant," zei Gustav toen, "zelfs toen ze vertrokken, wisten ze dat de A2 al in ontwerp was."
"Niemand wist of hij ook ging werken," zei Hwang. Hij veegde zijn mond af en dronk via zijn persoonlijke tube een slok water. Zijn kaalgeschoren kop blonk goudachtig in het licht van de keuken. Hwang Seong zag er beurtelings uit als een geharde politieman die kon opduiken uit een steeg in een achterbuurt van de havens van Busan of Osaka, maar kon net zo goed een crimineel geweest zijn die zijn geld verdiend had tijdens de Schoonmaak van Korea.
Sia liet de gegevens waar Gustav over gesproken had, terug binnenstromen via de inpoort. Schema's, tabellen, wiskunde, foto's, lijnen tekst. De planeet Ananke, enig leefbare wereld van het Alpha Centauri-stelsel, eerste menselijke kolonie buiten het zonnestelsel. Sensatie, unicum. Drie sterren verlichtten de hemel van Ananke en toch was hun gezamenlijke lichtsterkte zwakker dan die van de Aardse zon, omdat Anankes hoofdster de kleinere, koele Alpha Centauri B was, die nu de naam Lachesis droeg. De twee andere sterren heetten tegenwoordig Clotho en Atropos.
"Wanneer kunnen we landen?" vroeg Sia met gesloten ogen.
De ruwe versie van de Bose-aandrijving, de update van de Alcubierre-aandrijving, had elf jaar geleden de eerste kolonisten naar Ananke gebracht. Toen ze niet meer terugrapporteerden, had men in het geheim de allereerste A2 gestuurd, twee jaar geleden.
"Morgenmiddag. Er heerst momenteel een storm rond de kolonie. Bovendien moeten jullie nog vierentwintig uur rusten en opwarmen," antwoordde Gustav behulpzaam. Burgerpiloot. Erg duidelijk.
Omdat het laatste bericht van Ananke na vier jaar pas Aarde bereikt had, had iedereen verwacht dat de A2, ondanks een tijdswinst van twee jaar, zeven dode kolonisten zou aantreffen.
"En ze zeiden niks over problemen?" vroeg Hwang.
"Dat moeten jullie gaan uitvissen," zei Gustav losjes, "dat is niet mijn taak."
Sia opende haar ogen en fronste. Haar displays warmden zich op.
"Ik heb wel iets anders voor jullie," zei Gustav nog, en op zijn mentaal commando lichtten de wanden van de keuken op met een beeld van Ananke, dat half in de schaduw lag van haar hoofdzon. Dikke, rood-rozige wolkenbanden waren zichtbaar over het hoofdcontinent, en de donkerpaarse contouren van haar oceanen vielen net zo hard op als de oceanen van Aarde vanuit de ruimte.
"Hoe staat het met de schade?" vroeg Hwang. Hij en Sia waren in hun uniform van de Zonepolitie en waren net tegelijk uit medische simulatie gekomen, precies volgens het programma. De lichten op de A2 waren overal helderder geworden en hier en daar was een vlak tot scherm gemaakt.
"Valt goed mee, beetje kraakbeen dat slecht ontdooid is. Bij jou?"
"Zelfde. Mijn linkerdisplay is ook niet zo snel als hij zou moeten zijn."
Ze waren beiden uitgekozen voor hun staat van dienst rond de Aardse baansteden en hun eerdere werk voor de inlichtingendienst van de Verenigde Naties, maar ze hadden nooit eerder samengewerkt. Sia wist dat Hwang vooral op de Maan gewerkt had en dat zijn ouders ballingen waren geweest van Korea.
"Ik besef dat we tevreden zouden moeten zijn dat ze nog leven, daar beneden," zei Hwang toen ze zich allebei dezelfde gang in begaven naar de dekruimte, "maar om eerlijk te zijn staat me dat niet aan. Niet bepaald politiek correct."
Zijn Engels was bijna accentloos.
"De kolonie op Enceladus die verdwenen was, was makkelijk klaar. Ongeluk gebeurd, iedereen dood, terug naar huis. Op Ganymedes was het nog simpeler, want we zagen vanuit de ruimte al dat de stralingsniveaus absurd hoog lagen. Hier, ik weet het niet, we zitten erg ver van huis, die zeven gasten kunnen voor zo ver we weten gek geworden zijn en besloten hebben op Ananke hun eigen utopie op te richten."
Dossiers over de zeven kolonisten flitsten voorbij. Allemaal geheime bestanden.
"Onwaarschijnlijk," zei Sia met een hoofdschudden, "ze waren allemaal geselecteerd op een aantal eigenschappen, en één ervan was hun ethisch bewustzijn."
"Ethisch bewustzijn," schampte Hwang, "dat had Carter zogezegd ook in overschot gehad toen ze hem tussen die grieten vonden in die grot op de Maan."
"Het systeem is niet perfect," zei Sia.
De selectieprocedures voor nieuwe kolonies waren altijd streng en die voor Ananke waren nog strenger geweest dan anders: alle zeven waren ze verondersteld genieën te zijn, met een kennis die zowel diep als breed ging, met stabiele, evenwichtige persoonlijkheden en een fikse dosis emotionele intelligentie.
“Geen enkel systeem is dat en daarom hebben we de job die we hebben,” zei Hwang, “De mensheid heeft intussen 39 kolonies die doorgegroeid zijn, en 10 die mislukt zijn. Dat is niet slecht. Een betere score dan de kolonies tijdens de Eerste Kolonies op Aarde.”
Sia moest nu zelf ook toegeven dat het overleven van de testkolonie op Ananke voor het onderzoek in zekere zin slecht nieuws betekende. Ze had zich een lege wereld voorgesteld, met de beelden die er bij hoorden. Gierende, gloeiend hete wind, oranje stof dat het diffuse zonlicht verder verduisterde en de oninteressante microben die overal zaten. Van de tien mislukte kolonies waren er zeven gestorven door ziekte, blootstelling of straling. Twee ervan waren ontaard in moordpartijen en die van Carter in een sekte.
"We zullen zien," zei Hwang toen, terwijl hij de deur opende en kennelijk door had dat Sia geen zin had om het gesprek verder te zetten.
De dekruimte was de naam nauwelijks waardig, maar ze was tenminste niet zo claustrofobisch als de rest van de A2, die ondanks zijn vierhonderd meter lengte en vierentwintig modules een donker, industrieel schip was. De franjes en het oogstrelende design waren behouden voor de A3, die intussen al publiek voorgesteld en in productie was door de Verenigde Naties. De nog bestaande natiestaten hadden hun eigen prestigeschepen, maar het was de VN die via het Participerend Conglomeraat telkens de beste schepen leverde.
Gustav en Hwang zaten elkaar te vergasten op sterke verhalen in de zetels terwijl ze het nieuws inhaalden dat ze de voorbije twee jaar gemist hadden. Sia stond zo dicht mogelijk tegen het gekromde scherm in de gerieflijke kamer. Er speelde muziek en filmbeelden flikkerden door de kamer. In de weerspiegeling van dat scherm zag ze haar eigen contouren als een superimpositie over Ananke, en het enige waar ze aan kon denken om haar gedachten af te houden van Aarde en het duizelingwekkende gevoel dat ze vier lichtjaar van huis verwijderd was, was het mysterie van de kolonisten. Alle theorieën passeerden de revue terwijl de terminator van de wereld beetje bij beetje verschoof. Wat als -
"Hé Sia, Brazilië én Nigeria hebben kernwapens!"
Het was Gustav die het naar haar riep. Sia draaide zich om en keek beide mannen uitdrukkingsloos aan.
"En de VN -"
"Hou op. Ik wil het niet horen," zei ze gestoord. Gustav maakte een handgebaar en liet zich in zijn zetel vallen.
"Ook goed."
Hwang zei niks, maar zette het volume van zijn pad stiller. Gustav bromde iets en Sia keerde weer terug naar het scherm, dat door zijn kromming en collimatie de indruk gaf van een echt venster te zijn. Ze keek opzij, langs de curve die Ananke uitsneed in de ruimte, en zag daarmee als schaduwlijn ook de omtrek van haar gezicht. Ze wist dat de luchtigheid van Hwang gespeeld was, om even respijt te krijgen van hoe zwaar deze opdracht was, maar zelf kon ze dat niet opbrengen. Het lot van de menselijke expansie buiten het zonnestelsel, en de vrachtschepen geld dat dat gekost had, lagen mogelijk in hun handen.
Sia streelde met haar vingertoppen over haar gezicht terwijl ze naar zichzelf keek in de spiegel van haar kajuit. Het was een neiging die veel ruimtereizigers na het ontwaken uit hun koudslaap van zichzelf al hadden maar Sia moest ze kunstmatig opwekken. Het hielp om het gevoel te verdrijven van vervreemding, alsof een deel van hen ergens achtergelaten geweest was voorbij de Oörtwolk van het Aarde-stelsel. Systematisch voelde ze tot in het uiterste detail elke kleine rimpeling van haar vingertoppen de droge huid van haar wangen, kaken en kin strelen en ze dacht aan de witte kat van haar buurvrouw, hoe die tevreden spinde bij de minste aanraking. Die kat was vier lichtjaar van haar verwijderd, kwam een gedachte daar achter aan hollen, alsof ze wanhopig die eerste prik van warme nostalgie wilde inhalen.
Ze keek recht in haar eigen donkere ogen, zoals aanbevolen door de Handleiding voor de Zonepolitie van de Verenigde Naties. Een hele mond vol voor een heel reglement.
"Hebben jullie de gegevens al bekeken?" vroeg Gustav.
Sia, Gustav en Hwang zaten aan een kleine, ronde tafel te eten. Ze hadden nog zo goed als niks tegen elkaar gezegd. Ook de honger moest kunstmatig opgewekt worden, maar eens die er was, was er niks dat overweldigender was dan het lichaam dat zichzelf op eindeloze hoeveelheden eten wilde storten.
"Een beetje," zei Hwang. Sia kon zien dat hij loog.
"Lieg niet," mompelde ze, "ik heb ze ook niet bekeken."
Gustavs lange, mummie-achtige gezicht plooide in een glimlach. Hij was al één dag eerder uit koudslaap gekomen om de baan van het schip te stabiliseren.
"Dat is niet erg. De A2 heeft niks abnormaals gevonden. De kolonisten weten dat we komen en weten ook waarom we komen."
"Hoe was hun respons?" vroeg Hwang, die in één hand een kleine voedingskubus liet ronddraaien. Het leek alsof hij voor het eerst in zijn leven Gustav Jensen, de piloot van de A2, aankeek. Sia bleef naar haar bord kijken.
"Zeer kort, maar niet vijandig. Ze zeiden niks over waarom ze geen berichten meer sturen naar Kourou. Sindsdien hebben ze het contact terug verbroken met ons." zei Gustav, die minder at dan de twee pas ontwaakte agenten, "Nu, ik was vooral blij dat ze nog leefden en dat de scanners toonden dat de biosfeer rond de basis intact was. Verwacht jullie eraan dat ze vooral nieuwsgierig zullen zijn naar de aandrijving van de A2."
Het bleef even stil. Sia voelde zichzelf hoorbaar slikken.
"Aan de andere kant," zei Gustav toen, "zelfs toen ze vertrokken, wisten ze dat de A2 al in ontwerp was."
"Niemand wist of hij ook ging werken," zei Hwang. Hij veegde zijn mond af en dronk via zijn persoonlijke tube een slok water. Zijn kaalgeschoren kop blonk goudachtig in het licht van de keuken. Hwang Seong zag er beurtelings uit als een geharde politieman die kon opduiken uit een steeg in een achterbuurt van de havens van Busan of Osaka, maar kon net zo goed een crimineel geweest zijn die zijn geld verdiend had tijdens de Schoonmaak van Korea.
Sia liet de gegevens waar Gustav over gesproken had, terug binnenstromen via de inpoort. Schema's, tabellen, wiskunde, foto's, lijnen tekst. De planeet Ananke, enig leefbare wereld van het Alpha Centauri-stelsel, eerste menselijke kolonie buiten het zonnestelsel. Sensatie, unicum. Drie sterren verlichtten de hemel van Ananke en toch was hun gezamenlijke lichtsterkte zwakker dan die van de Aardse zon, omdat Anankes hoofdster de kleinere, koele Alpha Centauri B was, die nu de naam Lachesis droeg. De twee andere sterren heetten tegenwoordig Clotho en Atropos.
"Wanneer kunnen we landen?" vroeg Sia met gesloten ogen.
De ruwe versie van de Bose-aandrijving, de update van de Alcubierre-aandrijving, had elf jaar geleden de eerste kolonisten naar Ananke gebracht. Toen ze niet meer terugrapporteerden, had men in het geheim de allereerste A2 gestuurd, twee jaar geleden.
"Morgenmiddag. Er heerst momenteel een storm rond de kolonie. Bovendien moeten jullie nog vierentwintig uur rusten en opwarmen," antwoordde Gustav behulpzaam. Burgerpiloot. Erg duidelijk.
Omdat het laatste bericht van Ananke na vier jaar pas Aarde bereikt had, had iedereen verwacht dat de A2, ondanks een tijdswinst van twee jaar, zeven dode kolonisten zou aantreffen.
"En ze zeiden niks over problemen?" vroeg Hwang.
"Dat moeten jullie gaan uitvissen," zei Gustav losjes, "dat is niet mijn taak."
Sia opende haar ogen en fronste. Haar displays warmden zich op.
"Ik heb wel iets anders voor jullie," zei Gustav nog, en op zijn mentaal commando lichtten de wanden van de keuken op met een beeld van Ananke, dat half in de schaduw lag van haar hoofdzon. Dikke, rood-rozige wolkenbanden waren zichtbaar over het hoofdcontinent, en de donkerpaarse contouren van haar oceanen vielen net zo hard op als de oceanen van Aarde vanuit de ruimte.
"Hoe staat het met de schade?" vroeg Hwang. Hij en Sia waren in hun uniform van de Zonepolitie en waren net tegelijk uit medische simulatie gekomen, precies volgens het programma. De lichten op de A2 waren overal helderder geworden en hier en daar was een vlak tot scherm gemaakt.
"Valt goed mee, beetje kraakbeen dat slecht ontdooid is. Bij jou?"
"Zelfde. Mijn linkerdisplay is ook niet zo snel als hij zou moeten zijn."
Ze waren beiden uitgekozen voor hun staat van dienst rond de Aardse baansteden en hun eerdere werk voor de inlichtingendienst van de Verenigde Naties, maar ze hadden nooit eerder samengewerkt. Sia wist dat Hwang vooral op de Maan gewerkt had en dat zijn ouders ballingen waren geweest van Korea.
"Ik besef dat we tevreden zouden moeten zijn dat ze nog leven, daar beneden," zei Hwang toen ze zich allebei dezelfde gang in begaven naar de dekruimte, "maar om eerlijk te zijn staat me dat niet aan. Niet bepaald politiek correct."
Zijn Engels was bijna accentloos.
"De kolonie op Enceladus die verdwenen was, was makkelijk klaar. Ongeluk gebeurd, iedereen dood, terug naar huis. Op Ganymedes was het nog simpeler, want we zagen vanuit de ruimte al dat de stralingsniveaus absurd hoog lagen. Hier, ik weet het niet, we zitten erg ver van huis, die zeven gasten kunnen voor zo ver we weten gek geworden zijn en besloten hebben op Ananke hun eigen utopie op te richten."
Dossiers over de zeven kolonisten flitsten voorbij. Allemaal geheime bestanden.
"Onwaarschijnlijk," zei Sia met een hoofdschudden, "ze waren allemaal geselecteerd op een aantal eigenschappen, en één ervan was hun ethisch bewustzijn."
"Ethisch bewustzijn," schampte Hwang, "dat had Carter zogezegd ook in overschot gehad toen ze hem tussen die grieten vonden in die grot op de Maan."
"Het systeem is niet perfect," zei Sia.
De selectieprocedures voor nieuwe kolonies waren altijd streng en die voor Ananke waren nog strenger geweest dan anders: alle zeven waren ze verondersteld genieën te zijn, met een kennis die zowel diep als breed ging, met stabiele, evenwichtige persoonlijkheden en een fikse dosis emotionele intelligentie.
“Geen enkel systeem is dat en daarom hebben we de job die we hebben,” zei Hwang, “De mensheid heeft intussen 39 kolonies die doorgegroeid zijn, en 10 die mislukt zijn. Dat is niet slecht. Een betere score dan de kolonies tijdens de Eerste Kolonies op Aarde.”
Sia moest nu zelf ook toegeven dat het overleven van de testkolonie op Ananke voor het onderzoek in zekere zin slecht nieuws betekende. Ze had zich een lege wereld voorgesteld, met de beelden die er bij hoorden. Gierende, gloeiend hete wind, oranje stof dat het diffuse zonlicht verder verduisterde en de oninteressante microben die overal zaten. Van de tien mislukte kolonies waren er zeven gestorven door ziekte, blootstelling of straling. Twee ervan waren ontaard in moordpartijen en die van Carter in een sekte.
"We zullen zien," zei Hwang toen, terwijl hij de deur opende en kennelijk door had dat Sia geen zin had om het gesprek verder te zetten.
De dekruimte was de naam nauwelijks waardig, maar ze was tenminste niet zo claustrofobisch als de rest van de A2, die ondanks zijn vierhonderd meter lengte en vierentwintig modules een donker, industrieel schip was. De franjes en het oogstrelende design waren behouden voor de A3, die intussen al publiek voorgesteld en in productie was door de Verenigde Naties. De nog bestaande natiestaten hadden hun eigen prestigeschepen, maar het was de VN die via het Participerend Conglomeraat telkens de beste schepen leverde.
Gustav en Hwang zaten elkaar te vergasten op sterke verhalen in de zetels terwijl ze het nieuws inhaalden dat ze de voorbije twee jaar gemist hadden. Sia stond zo dicht mogelijk tegen het gekromde scherm in de gerieflijke kamer. Er speelde muziek en filmbeelden flikkerden door de kamer. In de weerspiegeling van dat scherm zag ze haar eigen contouren als een superimpositie over Ananke, en het enige waar ze aan kon denken om haar gedachten af te houden van Aarde en het duizelingwekkende gevoel dat ze vier lichtjaar van huis verwijderd was, was het mysterie van de kolonisten. Alle theorieën passeerden de revue terwijl de terminator van de wereld beetje bij beetje verschoof. Wat als -
"Hé Sia, Brazilië én Nigeria hebben kernwapens!"
Het was Gustav die het naar haar riep. Sia draaide zich om en keek beide mannen uitdrukkingsloos aan.
"En de VN -"
"Hou op. Ik wil het niet horen," zei ze gestoord. Gustav maakte een handgebaar en liet zich in zijn zetel vallen.
"Ook goed."
Hwang zei niks, maar zette het volume van zijn pad stiller. Gustav bromde iets en Sia keerde weer terug naar het scherm, dat door zijn kromming en collimatie de indruk gaf van een echt venster te zijn. Ze keek opzij, langs de curve die Ananke uitsneed in de ruimte, en zag daarmee als schaduwlijn ook de omtrek van haar gezicht. Ze wist dat de luchtigheid van Hwang gespeeld was, om even respijt te krijgen van hoe zwaar deze opdracht was, maar zelf kon ze dat niet opbrengen. Het lot van de menselijke expansie buiten het zonnestelsel, en de vrachtschepen geld dat dat gekost had, lagen mogelijk in hun handen.
Verder naar deel II.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten