Over 'Onklare taal'

'Onklare taal' is de verzamelnaam van diverse tekstprojecten van mijn hand. Dit is de poëzieafdeling daarvan. Hier kan je zowel de laatste nieuwe gedichten als ook een selectie van oudere gedichten vinden. De weg een beetje kwijt? Deze link brengt je terug naar de homepage van 'Onklare taal'.

Overigens kan je hier gratis mijn poëziebundels downloaden in PDF-formaat: 'Epicentrum' (2012), 'Synaeresis' (2012), 'Subductie' (2013), 'Enceladus' (2015), 'Volterra' (2017), 'De snelheid van de duisternis' (2019) en 'Indiscrete wiskunde' (2021). Behalve 'Synaeresis', dat één verhalend gedicht is in twee delen, bevatten de anderen telkens een 30-tal geredigeerde en zorgvuldig geselecteerde gedichten, met duiding en een nieuwe indeling. In 2020 verscheen mijn debuutroman 'Fragmentariërs'. In 2023 bracht ik de opvolger 'Constellatie' uit.

zaterdag 15 november 2014

Café 'De wilgen'

Met dit ultrakortverhaal dong ik mee naar de A.L. Snijdersprijs voor zeer korte verhalen (zkv's). Het haalde niet de longlist, maar je kan het daar wel lezen (en op stemmen) zolang het online blijft! Mijn bijdrage is inzending 370.

De regen kwam met bakken uit de hemel en vormde een ondoordringbare muur. Omdat het zo’n rustige avond was in het café, moest ik ingeslapen zijn achter m’n toog. Daardoor schrok ik pas wakker toen de deur openklapte. Door het deurgat kwam een man van middelbare leeftijd in een doorweekte, lange beige jas binnen strompelen. Ik hoorde een auto wegscheuren.
“Gaat het? Meneer?” vroeg ik.
Ik snelde naar de man en schoof hem een stoel toe. Hij liet zich er op vallen en wreef over zijn knie.
“Heeft u gezien wie u aangereden heeft?”
“Nee, juffrouw,” kreunde de man, “hij is al lang weggereden.”
Zijn kleren waren doorweekt van de regen. Hij was erg stijlvol, zelfs een tikje ouderwets.
“Moet ik een dokter bellen?”
Hij keek me een ogenblik aan.
“Een dokter, juffrouw?”
“Wacht u hier even,” zei ik. Ik holde naar het vertrek achter de toog en botste op de baas, Ronny, die de trap was afgekomen, gelokt door het lawaai. Hij had een blik in zijn ogen die ik nog nooit gezien had.
“Kom mee.”
Voor ik iets kon vragen pakte Ronny m’n arm en leidde me terug naar het café. De man was weg. Ronny toonde me een krant, gedateerd op 7 november 1961. De kop zei: “Man doodgereden door eigen broer.” Plaats: aan café ‘De wilgen’.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten